Kocham i nienawidzę moich leków dwubiegunowych - oto dlaczego się z nimi trzymam

Przyjmowanie leków dla zdrowia może sprawiać wrażenie, że na zawsze przegrywam bitwę, mimo że jest tego warta.

Biorę leki na zdrowie psychiczne odkąd po raz pierwszy zdiagnozowano u mnie chorobę afektywną dwubiegunową 5 lat temu, w wieku 20 lat.

To była dla mnie łatwa decyzja. W zeszłym roku zmagałem się z objawami zarówno manii, jak i depresji, i wtedy czułem się, jakbym całkowicie się zagubił.

Nie byłam tą samą osobą w porównaniu z tym, kim byłam, zanim zaczęły się objawy.

Zanim pojawiły się objawy choroby afektywnej dwubiegunowej, byłam bardzo spokojną, szczęśliwą osobą. Nie znaczyło to, że nigdy nie wdałem się w debatę ani w kłótnię - ale odpuszczałem, słuchałem punktu widzenia innej osoby i odchodziłem od niego bez złych konsekwencji.

Ale stałbym się bardziej konfrontacyjny. Bardziej dyskusyjny. Byłem w tym czasie w związku, który stawał się napięty. Byłem bardzo poirytowany i wziąłem wszystko sobie do serca. Wszystko zostało wyrwane z kontekstu i rozdzielone na części przez mój mózg.

Wydawało się, że wszyscy chcą mnie dopaść. Czasami zamykałem się w łazience, krzycząc w poduszkę i szlochając, aż fizycznie nie było już łez do płaczu.

Hipomania była bardziej pozytywna, ale nadal równie niewygodna.

Stałem się impulsywny. Miałbym poczucie wielkości i czułbym się niezwyciężony. Pisałem tysiące słów i wierzyłem, że zostanę autorem bestsellerów. Jakbym miał zmienić świat.

Biegałem prawie bez snu. A sen, który dostałem, był zepsuty - budząc się z pędzącymi myślami i pomysłami, po prostu musiałem zapisać w zeszycie, który trzymałem na nocnym stoliku, zanim o nich zapomniałem.

Problem z manią polega na tym, że zawsze była awaria. Tak więc bez względu na to, jak niezwyciężony, niepowstrzymany lub na szczycie świata, który się czujesz, wszystko prędzej czy później zawali się wokół ciebie i jest to przerażające.

Po rozmowie z lekarzem o tym, jak się czuję i co się dzieje w moim życiu, zgodził się skierować mnie do psychiatry. To było szybkie skierowanie. Widziano mnie w ciągu 4 dni od wizyty.

Po kilku tygodniach rozmowy z psychiatrą, opowiadającej o każdym szczególe moich doświadczeń, był pewien, że mam chorobę afektywną dwubiegunową.

Zasugerował rozpoczęcie leczenia, wyjaśniając, że stabilizatory nastroju i leki przeciwpsychotyczne mogą być bardzo korzystne dla osób z zaburzeniami nastroju.

Poprosiłem go o więcej informacji na temat różnych leków i wybrałem ten, który moim zdaniem będzie dla mnie najlepszy.

Nie miałem wątpliwości, że wypróbowanie leku było absolutną koniecznością. Jeśli to nie zadziałało, wróciło do deski kreślarskiej, ale jeśli zadziałało… Mogę po prostu odzyskać swoje życie.

Niestety, pierwszy lek nie był dla mnie. I faktycznie chodziłem tam iz powrotem testując różne leki, z których niektóre dawały mi nieprzyjemne skutki uboczne. Ale w końcu, w ciągu około roku, znalazłem „tego jedynego”.

Odkąd zacząłem stosować właściwe leki, jestem inną osobą.

Wróciłem do swojego spokojnego ja. Jestem racjonalny. Nie jestem poirytowany. Nie jestem taki impulsywny. Nie szlocham już w łazience. Życie jest teraz znacznie lepsze.

Ale… to nie jest idealne.

Chociaż dziękuję moim lekom za pomoc w odkryciu mojego dawnego ja, przyznaję, że jestem z nimi w związku z miłością i nienawiścią.

Jeśli skończą mi się leki lub pominą mi dawkę, czuję się absolutnie okropnie. Moje ciało jest tak uzależnione od tego, że kiedy wychodzę bez, nawet na jeden dzień, cierpię z powodu zmęczenia, bólów głowy, drażliwości i uczucia skrajnie emocjonalnego.

Na szczęście nie zdarza się to często - ale zdarza się.

Odkąd zacząłem brać leki, zacząłem nadmiernie pocić się, gdy zrobię się zbyt gorąco. Wcześniej trochę potu było dla mnie normalne, ale teraz lata są moim największym wrogiem. Zawsze ociekam wiadrami, ocieram twarz chusteczką. To nie koniec świata, ale jest to niewygodne, a czasem krępujące.

Rzadziej odczuwam również skutki uboczne, takie jak bóle głowy, sporadyczne bezsenność, nudności i uczucie senności rano, jeśli za późno zażyłem leki poprzedniej nocy.

Ale jedynym skutkiem ubocznym, z którym najtrudniej sobie poradzić, jest przyrost masy ciała od pierwszego zażycia pigułki ratującej życie. Dla kogoś, kto w przeszłości zmagał się z zaburzeniami odżywiania, było to najtrudniejsze wyzwanie.

Czasami wszystkie te rzeczy sprawiają, że czuję się jak w przegranej bitwie. Ale częściej niż nie, lekarstwo wygrywa.

Ponieważ, cóż… jestem szczęśliwy.

Nie chcę romantyzować leków. Ponieważ dla większości z nas nie jest to lekarstwo. Postrzegam chorobę psychiczną jako długotrwały, przewlekły stan, w którym znajdujesz się w stanie ciągłego powrotu do zdrowia.

Moje objawy nie ustąpiły całkowicie. Nadal czasami doświadczam manii i depresji, ale nic takiego nie było wcześniej.

Dla mnie warto pamiętać o wzięciu kilku małych tabletek rano i wieczorem mimo skutków ubocznych.

Ale ostatecznie każdy inaczej traktuje swoje zdrowie psychiczne, a opinie na temat leków są ważne. Dla niektórych, jak ja, to działa, ale dla innych nie.

Dopóki znajdziesz bezpieczny sposób uzyskania pomocy, wsparcia i leczenia, który Ci odpowiada, to wszystko jest ważne.

Moja rada? Jeśli zrezygnujesz z przyjmowania leków lub je obecnie zażywasz, zadaj wszystkie pytania.

Zanim zaczniesz, upewnij się, że wiesz, w co się pakujesz. Bardzo pomocne jest poproszenie lekarza o listę potencjalnych skutków ubocznych wszelkich rozważanych leków, abyś był świadomy i nie wchodził w sprawy z określonymi oczekiwaniami.

Najważniejsze jest, aby nie przerywać przyjmowania jakichkolwiek leków bez uprzedniej konsultacji z lekarzem. W najlepszym przypadku może to być nieprzyjemne, aw najgorszym niebezpieczne.

Ostatecznie pamiętaj, że tutaj masz kontrolę - co oznacza, że ​​jeśli coś nie działa dla Ciebie, zgłoś się. Powiedz im, jak się czujesz, ponieważ bez Ciebie nic się nie zmieni.

Hattie Gladwell jest dziennikarką zajmującą się zdrowiem psychicznym, autorką i rzeczniczką. Pisze o chorobach psychicznych w nadziei na zmniejszenie piętna i zachęcenie innych do zabrania głosu.