Wskaźnik masy ciała (BMI) jest narzędziem często używanym przez naukowców do śledzenia otyłości na poziomie populacji.
Lekarze i inni pracownicy służby zdrowia również używają go do oceny stanu zdrowia ludzi.
Jednak społeczność medyczna wyraziła zaniepokojenie stosowaniem BMI jako pomiaru otyłości i zdrowia ze względu na jego znaczące ograniczenia, szczególnie w ocenie zdrowia osób rasy czarnej i Latynosów, wśród innych populacji.
Niemniej jednak niektóre organizacje zdrowotne zalecają, aby ludzie pozostawali w określonym zakresie BMI, aby zmniejszyć ryzyko choroby.
W tym artykule wyjaśniono BMI i jego związek ze zdrowiem kobiet.
Czy BMI jest dobrym wskaźnikiem zdrowia?
Adolphe Quetelet, belgijski astronom i statystyk, opracował BMI 180 lat temu. Jednak wskaźnik BMI nie zyskał dużej popularności wśród badaczy, dopóki epidemiolog Ancel Keys nie zidentyfikował go jako skutecznego sposobu śledzenia proporcji tkanki tłuszczowej na poziomie populacji.
BMI wykorzystuje wzrost i wagę osoby do oszacowania tkanki tłuszczowej.
Problemy z BMI
Używanie BMI jako wskaźnika zdrowia jest problematyczne z wielu powodów.
Mimo że niektórzy pracownicy służby zdrowia używają BMI do kategoryzacji osób na podstawie zawartości tkanki tłuszczowej, w rzeczywistości nie uwzględnia on tkanki tłuszczowej ani beztłuszczowej masy ciała. Oznacza to, że BMI nie rozpoznaje różnicy między mięśniami a tłuszczem.
Z tego powodu BMI może sklasyfikować osobę z bardzo wysokim odsetkiem masy mięśniowej jako osobę z nadwagą lub otyłością, nawet jeśli ma niski poziom tkanki tłuszczowej.
Kolejną wadą BMI jest to, że nie wskazuje on, gdzie w organizmie gromadzi się tłuszcz. Dlatego nie uwzględnia różnic w rozkładzie tłuszczu między płciami lub różnymi typami ciała. Nie uwzględnia również związanego z wiekiem spadku masy mięśniowej.
System może zaklasyfikować osobę o drobnej budowie ciała w zakresie zdrowego BMI, nawet jeśli ma znaczną ilość tłuszczu z brzucha. Jednak ta osoba może być w rzeczywistości zagrożona, ponieważ tłuszcz brzuszny jest znacząco powiązany z wieloma chorobami przewlekłymi i przedwczesną śmiercią.
Innymi słowy, jest możliwe, że osoba ze „zdrowym” BMI może faktycznie być narażona na znaczne ryzyko choroby, powikłań chirurgicznych i zwiększonej śmiertelności.
Dodatkowo zdrowie jest wielowymiarowe. Oceniając ogólny stan zdrowia i ryzyko choroby, należy wziąć pod uwagę wiele czynników.
Eksperci twierdzą, że BMI jest zbyt uproszczoną miarą, aby można ją było wykorzystać jako wskaźnik zdrowia.
PodsumowanieBMI nie bierze pod uwagę tkanki tłuszczowej ani beztłuszczowej masy ciała. Nie bierze również pod uwagę miejsca gromadzenia się tłuszczu w organizmie. Z powodu tych problemów może niektórym osobom dostarczać mylące informacje zdrowotne.
Korzyści z BMI
Pomimo swoich istotnych wad BMI jest jedną z najskuteczniejszych, najłatwiejszych i najtańszych opcji dla naukowców do śledzenia otyłości na poziomie populacji, co jest niezwykle ważne w badaniach medycznych.
Ponadto wysokie BMI jest skorelowane z wyższym poziomem tkanki tłuszczowej, a badania wykazały, że BMI może być dokładnym sposobem określania ryzyka choroby i śmiertelności u osób.
U osób, których BMI klasyfikuje je jako otyłych, wykazano znacznie większe ryzyko przedwczesnej śmierci i rozwoju chorób przewlekłych, w tym chorób serca i nerek, niż osoby z „normalnym” zakresem BMI.
Osoby, których BMI klasyfikuje je jako niedowagę, są również bardziej narażone na przedwczesną śmierć i rozwój chorób.
Ponadto, nawet jeśli ludzie nie powinni postrzegać BMI jako wiarygodnej miary zdrowia, pracownicy służby zdrowia mogą używać BMI w połączeniu z innymi narzędziami diagnostycznymi do oceny stanu zdrowia danej osoby i monitorowania ryzyka choroby.
Inne narzędzia obejmują obwód talii i wartości laboratoryjne, takie jak poziom cholesterolu.
PodsumowanieBMI ma istotne wady. Jest to jednak ważne narzędzie dla naukowców, a pracownicy służby zdrowia mogą go używać w połączeniu z innymi miernikami zdrowia w celu oceny ryzyka choroby u danej osoby.
Jakie są „zdrowe” zakresy BMI dla kobiet?
BMI nie rozróżnia mężczyzn i kobiet. To prosta formuła, która wykorzystuje wzrost i wagę do obliczenia liczby reprezentującej poziom tkanki tłuszczowej danej osoby.
Numery te mieszczą się w następujących kategoriach:
Białe, czarne i latynoskie kobiety
BMI z natury nie rozróżnia ludzi o różnym pochodzeniu genetycznym. Jednak, jak zostanie omówione później w tym artykule, różne wartości graniczne BMI zostały opracowane dla populacji azjatyckich i południowoazjatyckich.
Uważa się, że kobiety rasy białej, czarnej i latynoskiej mają „zdrową wagę”, gdy ich BMI mieści się w zakresie od 18,5 do 24,9.
Na przykład, według Centers for Disease Control and Prevention (CDC), kobieta o wzroście 65 cali (1,65 m) mieściłaby się w normalnym zakresie BMI, gdyby ważyła 111–150 funtów (50–68 kg).
Jednak kobiety różnią się kształtem i składem ciała.
Na przykład badania pokazują, że kobiety w Meksyku mają inny rozkład tkanki tłuszczowej niż kobiety białe lub czarne. Ponadto czarne kobiety mają zwykle większą masę mięśniową niż białe lub meksykańskie kobiety.
Średnio kobiety meksykańskie Amerykanki mają większą masę ciała w brzuchu. Jeden przegląd wykazał, że kobiety meksykańskie Amerykanki mogą mieć 3-5% więcej tkanki tłuszczowej i większy obwód talii niż kobiety białe lub czarne z podobnym BMI.
Te różnice między kobietami z różnych grup etnicznych opierają się na danych uśrednionych dla wielu osób.
Jednak pochodzenie etniczne osoby nie determinuje jej wagi, rozkładu tkanki tłuszczowej, proporcji masy mięśniowej, obwodu talii ani innych parametrów ciała. Każda osoba jest inna.
Oznacza to, że nawet jeśli dwie kobiety mają taki sam BMI, mogą mieć bardzo różny regionalny rozkład tkanki tłuszczowej i masę mięśniową.
Ponadto badacze przyznają, że związek między BMI a ryzykiem śmiertelności jest znacznie słabszy wśród czarnych kobiet niż wśród białych kobiet.
Dzieje się tak, ponieważ BMI jest słabszym wskaźnikiem poziomu tkanki tłuszczowej u czarnych kobiet i ponieważ średnio czarne kobiety mają inny rozkład tłuszczu niż białe kobiety. Ponadto BMI nie jest powiązany z poziomem tłuszczu we krwi u czarnych kobiet, tak jak ma to miejsce u białych kobiet.
Badania wykazały, że pracownicy służby zdrowia częściej błędnie klasyfikują czarne kobiety jako otyłe ze względu na wyższy procent masy mięśniowej.
Kobiety z Azji i Azji Południowej
Badania pokazują, że populacje azjatyckie i południowoazjatyckie mają więcej tkanki tłuszczowej w stosunku do masy ciała niż osoby rasy białej, a schorzenia, takie jak cukrzyca typu 2, występują przy niższych poziomach BMI w populacjach azjatyckich niż w populacji białej.
Doprowadziło to do zmian wartości odcięcia BMI dla populacji azjatyckich.
Kobiety azjatyckie i południowoazjatyckie należą do kategorii nadwagi, gdy ich BMI wynosi 23–27,5, i uważa się, że mają otyłość, gdy ich BMI przekracza 27,5.
Jednakże zasugerowano kilka różnych wartości granicznych BMI dla populacji azjatyckich.
Kulturyści i sportowcy
System BMI często błędnie klasyfikuje kobiety ze znaczną masą mięśniową jako mające nadwagę lub otyłość, mimo że ich poziom tkanki tłuszczowej jest niski. Obejmuje to osoby takie jak kulturyści i zawodowi sportowcy.
Dzieje się tak, ponieważ BMI nie rozróżnia masy mięśniowej od masy tłuszczowej i dlatego ludzie nie powinni używać BMI jako miary składu ciała.
Kobiet po menopauzie
Starsze kobiety mają zwykle niższą masę mięśniową i więcej tłuszczu zlokalizowanego w brzuchu niż młodsze kobiety.
Wynika to ze zmian poziomu hormonów związanych z wiekiem, spowolnienia aktywności fizycznej i zmian długości tułowia z powodu osteoporozy.
Mimo że starsza kobieta może mieć taki sam BMI jak młodsza kobieta, starsza kobieta prawdopodobnie będzie miała mniejszą masę mięśniową i więcej tkanki tłuszczowej, co zwiększa jej ryzyko choroby.
Badanie z 2016 roku, które obejmowało 1329 kobiet po menopauzie, wykazało, że wartość graniczna BMI wynosząca 30 nie była dokładnym wskaźnikiem otyłości w tej populacji. Naukowcy zwrócili uwagę, że BMI może nie wskazywać na otyłość u wielu kobiet po menopauzie, które mają otyłość.
Zalecenia dotyczące przyrostu masy ciała w ciąży na podstawie BMI
Pracownicy służby zdrowia zalecają kobietom przybieranie na wadze w czasie ciąży na podstawie ich zakresu BMI przed ciążą.
Oto wytyczne Instytutu Medycyny dotyczące przyrostu masy ciała podczas ciąży:
Mimo że możesz wykorzystać te zalecenia jako pomocne wskazówki, ważne jest, aby współpracować z lekarzem. Mogą pomóc w określeniu zdrowego przyrostu masy ciała podczas ciąży w oparciu o konkretne potrzeby i ogólny stan zdrowia.
Pamiętaj, że wytyczne dotyczące przyrostu masy ciała są inne dla kobiet noszących więcej niż jedno dziecko.
Podsumowanie„Normalne” BMI dla kobiet waha się w granicach 18,5–24,9. Jednak BMI nie jest dokładną miarą otyłości u wielu osób. Zwykle nie jest dobrym wskaźnikiem u kobiet po menopauzie, sportowców, a zwłaszcza kobiet rasy czarnej i latynoskiej.
Inne sposoby mierzenia zdrowia
Istnieją inne, bardziej odpowiednie sposoby mierzenia zdrowia niż BMI.
Oto kilka dokładniejszych sposobów pomiaru składu ciała:
- DEXA. Absorpcjometria promieniowania rentgenowskiego o podwójnej energii (DEXA) to dokładny sposób pomiaru całkowitej tkanki tłuszczowej i masy mięśniowej, a także masy kostnej. Porozmawiaj ze swoim lekarzem, jeśli jesteś zainteresowany badaniem DEXA.
- Pomiary obwodu ciała. Obwód talii jest ważnym wskaźnikiem ryzyka choroby. Obwód powyżej 35 cali (89 cm) średnio u kobiet lub powyżej 31 cali (79 cm) u kobiet azjatyckich wiąże się ze zwiększonym ryzykiem choroby.
- Zaciski Skinfold. Suwmiarki Skinfold to kolejny stosunkowo łatwy sposób pomiaru tkanki tłuszczowej. Mogą jednak być niewygodne i wymagają przeszkolenia, zanim będzie można wykonać dokładne pomiary.
Istnieje wiele innych sposobów pomiaru składu ciała, w tym spektroskopia impedancji bioelektrycznej (BIS) i pletyzmografia z przemieszczaniem powietrza. Jednak są one zazwyczaj dostępne tylko w placówkach medycznych lub w niektórych centrach fitness.
Chociaż metody te mogą mierzyć skład ciała, istnieje wiele innych czynników, które należy wziąć pod uwagę, jeśli chodzi o ogólny stan zdrowia i samopoczucie.
Na przykład badanie krwi jest niezwykle ważne przy ocenie stanu zdrowia i ryzyka choroby.
Z tego powodu kobiety powinny regularnie odwiedzać lekarza, który może zalecić badanie krwi, takie jak badanie cholesterolu, na podstawie indywidualnego tła i stanu zdrowia.
Pracownik służby zdrowia powinien również wziąć pod uwagę Twoje wzorce żywieniowe, poziom aktywności, genetykę, nawyki dotyczące snu, zdrowie psychiczne, stres i status społeczno-ekonomiczny podczas oceny Twojego zdrowia fizycznego i psychicznego.
PodsumowanieDokładne sposoby pomiaru składu ciała obejmują pomiary DEXA i obwodu ciała. Istnieje wiele sposobów mierzenia stanu zdrowia, z których wiele nie ma nic wspólnego z masą ciała lub składem ciała.
Podsumowując
Naukowcy i pracownicy służby zdrowia doskonale zdają sobie sprawę, że BMI ma poważne wady. Jednak pozostaje ważnym narzędziem oceny zdrowia publicznego na poziomie populacji.
Osoby fizyczne mogą również używać go jako ogólnego wskaźnika zdrowia, chociaż może to nie być dokładne dla niektórych osób. U większości kobiet BMI 18,5–24,9 jest uważane za normalne lub zdrowe.
Chociaż pracownicy służby zdrowia mogą używać BMI jako narzędzia do badań przesiewowych, nie powinni używać go jako metody oceny poziomu tkanki tłuszczowej lub stanu zdrowia danej osoby.
Pamiętaj, że zdrowie to znacznie więcej niż masa ciała czy skład ciała. Aby właściwie ocenić ogólny stan zdrowia i samopoczucie, lekarz powinien wziąć pod uwagę wiele czynników, w tym wyniki badań krwi, dietę, poziom aktywności i nawyki dotyczące snu.
