Co to są zaburzenia komunikacji
Zaburzenia komunikacji mogą wpływać na to, jak osoba odbiera, wysyła, przetwarza i rozumie pojęcia. Mogą również osłabiać zdolności mówienia i języka lub upośledzać zdolność słyszenia i rozumienia komunikatów. Istnieje wiele rodzajów zaburzeń komunikacji.
Rodzaje zaburzeń komunikacji
Zaburzenia komunikacji można pogrupować na kilka sposobów. Zaburzenia ekspresji językowej utrudniają mówienie. Mieszane zaburzenia języka receptywno-ekspresyjnego utrudniają zarówno rozumienie języka, jak i mówienie.
Zaburzenia mowy wpływają na Twój głos. Zawierają:
- zaburzenie artykulacji: zmienianie lub zastępowanie słów, aby komunikaty były trudniejsze do zrozumienia
- zaburzenia płynności: mówienie z nieregularnym rytmem lub rytmem mowy
- zaburzenia głosu: posiadanie nieprawidłowej wysokości, głośności lub długości mowy
Zaburzenia językowe wpływają na to, jak używasz mowy lub pisania. Zawierają:
- zaburzenia formy językowej, które wpływają na:
- fonologia (dźwięki składające się na systemy językowe)
- morfologia (budowa i budowa słów)
- składnia (jak tworzone są zdania)
- zaburzenia treści językowych, które wpływają na semantykę (znaczenie słów i zdań)
- zaburzenia funkcji językowych, które mają wpływ na pragmatykę (stosowanie komunikatów odpowiednich społecznie)
Zaburzenia słuchu upośledzają zdolność używania mowy i / lub języka. Osobę z wadą słuchu można określić jako głuchą i niedosłyszącą. Osoby niesłyszące nie mogą polegać na słuchu jako głównym źródle komunikacji. Osoby niedosłyszące mogą w ograniczonym stopniu korzystać ze słuchu podczas komunikowania się.
Zaburzenia centralnego przetwarzania wpływają na sposób, w jaki osoba analizuje i wykorzystuje dane w sygnałach słuchowych.
Co powoduje zaburzenia komunikacji?
W wielu przypadkach przyczyny zaburzeń komunikacji nie są znane.
Zaburzenia komunikacji mogą mieć charakter rozwojowy lub nabyty. Przyczyny obejmują:
- nieprawidłowy rozwój mózgu
- narażenie na nadużywanie substancji lub toksyn przed urodzeniem
- rozszczep wargi lub podniebienia
- czynniki genetyczne
- traumatyczne urazy mózgu
- zaburzenia neurologiczne
- uderzenia
- guzy w obszarze używanym do komunikacji
Kto jest zagrożony zaburzeniami komunikacji?
U dzieci często występują zaburzenia komunikacji. Według National Institute on Deafness and Other Communication Diseases (NIDCD) 8 do 9 procent małych dzieci ma zaburzenia mowy. Wskaźnik ten spada do 5 procent w przypadku dzieci w pierwszej klasie (NIDCD).
Zaburzenia komunikacji są również powszechne u dorosłych. W Stanach Zjednoczonych około 7,5 miliona ludzi ma problemy z używaniem głosu. Ponadto od 6 do 8 milionów ludzi cierpi na pewien rodzaj schorzenia językowego (NIDCD).
Pacjenci z urazami mózgu są bardziej narażeni na te zaburzenia. Jednak wiele warunków pojawia się spontanicznie. Może to obejmować wystąpienie afazji, czyli niezdolność do używania lub rozumienia języka. Do 1 miliona ludzi w Stanach Zjednoczonych cierpi na tę chorobę (NIDCD).
Jakie są objawy zaburzeń komunikacji?
Objawy zależą od rodzaju i przyczyny zaburzenia. Mogą to być:
- powtarzające się dźwięki
- niewłaściwe użycie słów
- niemożność porozumiewania się w zrozumiały sposób
- niezdolność do zrozumienia wiadomości
Diagnozowanie zaburzeń komunikacji
Dokładna diagnoza może wymagać udziału kilku specjalistów. Lekarze rodzinni, neurolodzy i logopedzi mogą zlecać testy. Typowe testy obejmują:
- pełne badanie fizykalne
- psychometryczne testy rozumowania i umiejętności myślenia
- testy mowy i języka
- obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI)
- tomografia komputerowa (CT)
- ocena psychiatryczna
Leczenie zaburzeń komunikacji
Większość osób z zaburzeniami komunikacji odnosi korzyści z terapii logopedycznej. Leczenie zależy od rodzaju i ciężkości zaburzenia. Podstawowe przyczyny, takie jak infekcje, można najpierw wyleczyć.
W przypadku dzieci najlepiej rozpocząć leczenie tak wcześnie, jak to możliwe. Logopeda może pomóc pacjentom w budowaniu istniejących mocnych stron. Leczenie może obejmować techniki naprawcze w celu poprawy słabych umiejętności. Można się również nauczyć alternatywnych form komunikacji, takich jak język migowy.
Terapia grupowa może pozwolić pacjentom sprawdzić swoje umiejętności w bezpiecznym środowisku. Zazwyczaj zachęca się do udziału rodziny.
Rokowanie
Możliwa zmiana może być ograniczona przez kilka czynników, w tym przyczynę i stopień zaburzenia. W przypadku dzieci pomocne może być wspólne wsparcie rodziców, nauczycieli oraz specjalistów od mowy i języka. Dla dorosłych ważna może być motywacja własna.
Zapobieganie
Nie ma konkretnych sposobów zapobiegania zaburzeniom komunikacji. Pomocne może być unikanie znanych czynników ryzyka, takich jak wszystko, co może spowodować uszkodzenie mózgu, a także zmniejszenie ryzyka udaru poprzez prowadzenie zdrowego stylu życia.
Wiele zaburzeń komunikacyjnych występuje bez znanych przyczyn.
W przypadku podejrzenia zaburzeń komunikacji u dzieci należy je jak najszybciej zidentyfikować (CHOP).
