Jedno jest pewne. Nie wrócimy „do normalności”.
Do tej pory stało się bardzo jasne, że najlepszym sposobem powstrzymania pandemii COVID-19 jest ćwiczenie dystansu fizycznego i pozostanie w domu.
Chociaż przypadki COVID-19 nadal występują we wszystkich 50 stanach, stany z wczesnymi zamówieniami na schronienie były w stanie „spłaszczyć krzywą” skuteczniej niż te, które tego nie zrobiły.
Ale utknięcie w domu, podczas gdy na zewnątrz szaleje śmiertelna pandemia, jest traumatyczne, mówi Lori Garrott, licencjonowany kliniczny pracownik socjalny (LCSW) z certyfikatem terapii poznawczo-behawioralnej skoncentrowanej na traumie.
„Trauma pojawia się, gdy nagle czujemy się zagrożeni” - mówi - „i kiedy czujemy, że ludzie, których kochamy, są niebezpieczni i możemy ich stracić”.
Kiedy więc pojawia się pandemia potencjalnie śmiertelnego wirusa, wymagająca tygodni, a nawet miesięcy samoizolacji, przeżywamy traumatyczne przeżycie.
Badania z poprzednich kwarantann potwierdzają ten pomysł. CDC definiuje kwarantannę jako oddzielenie i ograniczenie przemieszczania się osób, które były potencjalnie narażone na chorobę zakaźną, aby sprawdzić, czy źle się poczują. Może to pomóc zmniejszyć ryzyko przeniesienia zakażenia na innych.
Nakazy dotyczące schronienia na miejscu i zamknięcia, które mają miejsce w większości kraju, mogą nie być nazwane kwarantanną, ale w praktyce jest to w dużej mierze to samo.
Ludzie pozostają w domu, z dala od wielu bliskich - a poza podstawowymi pracownikami ci, którzy nie stracili pracy, pracują w domu.
Więc co wiemy o psychologicznych skutkach tej sytuacji?
W lutym The Lancet dokonał przeglądu badań przeprowadzonych po poddaniu kwarantannie różnych populacji - badań osób, które zostały poddane kwarantannie podczas epidemii SARS, Ebola, H1N1, Bliskowschodniego Zespołu oddechowego (MERS) i grypy koni.
Wyniki tych badań były niezwykle spójne i mogą dać nam wyobrażenie o tym, jak nasza sytuacja wpływa na nasze zdrowie psychiczne.
To, co naukowcy ustalili jako powszechny stres związany z kwarantanną, prawdopodobnie nie będzie zaskoczeniem dla nikogo, kto sam się izolował podczas tej pandemii:
- lęki przed infekcją
- frustracja i nuda
- niewystarczające dostawy
- niewystarczające informacje
- czas trwania kwarantanny
Jeden znaczący czynnik stresujący, który naukowcy zidentyfikowali po kwarantannie, może okazać się prawdziwy dla niektórych z nas nadal objętych kwarantanną: finanse.
Te stresory są szczególnie trudne, mówi Garrott, ponieważ są niezbędne do naszego przetrwania i nie mamy nad nimi żadnej kontroli.
To stawia nas w stanie kryzysu, wyjaśnia Garrott.
„Co się dzieje, gdy przeżywasz kryzys? Wchodzisz w tryb przetrwania. Twoje funkcje wykonawcze przestają działać i nie możesz skupić się na niczym innym niż na tym, czego potrzebujesz, aby przetrwać ”.
Garrott przypisuje wiele z gromadzenia i paniki kupowania, które widzieliśmy tuż przed wydaniem rozkazów dotyczących schronienia na miejscu lub zamknięcia:
„W trybie przetrwania starasz się zapewnić sobie i swojej rodzinie to, czego potrzebujecie. Kiedy znajdujesz się w środku kryzysu lub traumy, wpływa to na Twoją zdolność do podejmowania długoterminowych decyzji ”.
Chociaż praktyczne implikacje gromadzenia mogą mieć konsekwencje dla reszty społeczności, Garrott mówi, że stara się pamiętać, że te działania „pochodzą ze strachu. A kiedy ludzie się boją, nie podejmują najlepszych decyzji ”.
Najlepsza rzecz, jaką ludzie mogą teraz zrobić dla swojego zdrowia psychicznego?
Zacznij od zwrócenia szczególnej uwagi na to, jak się czujesz.
„Spróbuj i zwróć uwagę, jeśli jesteś bardzo sfrustrowany” - mówi. „Może to ci mówi, że musisz oderwać się od wiadomości lub czegokolwiek, co cię frustruje”.
Kiedy już się uwolnisz, usiądź gdzieś cicho i przećwicz techniki uspokajające lub rozpraszające. Jedną z tych technik jest mówienie do siebie za pomocą tego, co nazywa „radzeniem sobie z myślami”.
„Jeśli zaczynasz myśleć„ o mój Boże, zrozumiem ”, spróbuj sobie powiedzieć: teraz wszystko w porządku, jesteś bezpieczny, jesteś zdrowy i dbasz siebie ”- mówi.
Pomocna może być również medytacja i stopniowe rozluźnienie mięśni, dodaje Garrott.
„W całym internecie można znaleźć 15-minutowe ćwiczenia. Możesz dosłownie usiąść w swoim domu, wejść na YouTube i poświęcić 15 minut [medytacji lub stopniowej relaksacji mięśni], a to pomoże ci się uspokoić ”- mówi.
Biorąc pod uwagę, że nasz spanikowany stan może powstać z powodu poczucia, że nie mamy kontroli, rzeczy, które dają nam niewielką kontrolę, mogą pomóc złagodzić te uczucia.
Garrott sugeruje takie rzeczy, jak sporządzenie harmonogramu dnia lub lista tego, co chcesz osiągnąć. Mogą one wprowadzić pewne poczucie kontroli w sytuacji, w której czujesz się poza kontrolą.
Nie mogę kontrolować, czy moi sąsiedzi ćwiczą dystans fizyczny lub czy w sklepie spożywczym będzie wystarczająco dużo papieru toaletowego. I na pewno nie mam żadnej kontroli w decydowaniu, kiedy to się skończy.
Ale mam kontrolę nad tym, czy napiszę ten artykuł, czy wyprowadzę psa na spacer, czy też zadzwonię, żeby sprawdzić, co u babci. Te małe przejawy kontroli naprawdę pomagają.
Kiedy to się skończy - kiedykolwiek to się stanie - Garrott mówi, że nie powinniśmy oczekiwać niczego, w tym naszego zdrowia psychicznego, aby wrócić do poprzedniego stanu.
„Osoby, które mają już historię depresji, lęku i innych problemów ze zdrowiem psychicznym, często są najbardziej dotknięte nową traumą” - mówi. Ważne jest, aby zachować czujność, jeśli chodzi o rozwiązywanie tego problemu.
„Myślę, że każdy powinien zostać poinformowany o objawach zespołu stresu pourazowego” - mówi. „Jeśli po tym, jak to się skończy, zauważysz, że trudno jest Ci pozbyć się paniki i niepokoju, poszukaj pomocy”.
W rzeczywistości ludzie nie muszą czekać tak długo, aby rozpocząć terapię. Wielu terapeutów pracuje obecnie wirtualnie. (Uzyskaj pomoc w znalezieniu terapeuty tutaj).
Terapia będzie szczególnie ważna dla tych, którzy pracują na pierwszej linii tej pandemii. Przegląd badań kwarantannowych wykazał, że po epidemii SARS pracownicy służby zdrowia mieli najwyższe wskaźniki PTSD, zachowań unikających i używania substancji.
Ale, co zaskakujące, przeczytanie podsumowania tych badań sprawiło, że poczułem się lepiej. Zapewniło mnie, że wszystko, co czuję, jest normalne.
I chociaż nie widzieliśmy pandemii na taką skalę od ponad 100 lat, te badania również przypomniały mi, że zdarzyło się to na mniejszą skalę za naszych żyć.
Wszyscy razem przez to przechodzimy.
Katie MacBride jest niezależną pisarką i współpracownikiem redaktora Anxy Magazine. Jej prace można znaleźć między innymi w Rolling Stone i Daily Beast. Większość zeszłego roku spędziła pracując nad filmem dokumentalnym o stosowaniu marihuany medycznej w pediatrii. Obecnie spędza zbyt dużo czasu na Twitterze, gdzie możesz ją śledzić pod adresem @msmacb.
