Włożyłem serce i duszę w pracę. Mógłbym zrobić więcej, być więcej. Byłem twardy, silny - dopóki nie byłem.
To cudowna impreza z przyjaciółmi ze szkoły społecznej. Wiem jednak, że nadchodzi przerażające pytanie. Więc między kieliszkiem wina a chipsami ziemniaczanymi, zbieram się na to.
Ponieważ nie wiem, czy należę już do ich świata. Widzisz, wyszedłem.
Nie odszedłem całkowicie, bo chciałem. Czułem się głęboko powołany do pracy socjalnej i nadal to robię.
Pasjonuje mnie moja poprzednia praca, szczególnie praca z osobami borykającymi się z myślami samobójczymi i zaburzeniami samookaleczania.
Ale odszedłem, ponieważ stało się bardzo oczywiste, że bez względu na to, ile razy wygłaszałem przemówienia dotyczące samoopieki lub ile razy o to prosiłem, nie dostanę tego, czego potrzebowałem: udogodnień dla osób niepełnosprawnych.
Widzisz, mam PTSD. Ale we wczesnych latach jako terapeuta zdrowia psychicznego moja zdolność radzenia sobie z objawami stawała się coraz trudniejsza.
Wszyscy, z którymi pracowałem, „rozumieli” i na pozór mówili właściwe rzeczy.
Problem polegał jednak na tym, że za każdym razem, gdy prosiłem o coś, co wydawało mi się całkowicie rozsądne - zmniejszenie oczekiwań dotyczących produktywności, redukcja godzin, ale nadal zatrzymywanie niektórych moich klientów, brak współpracy z niektórymi klientami, których mógłby lepiej obsłużyć inny klinicysta - tam zawsze było to odepchnięcie.
„Cóż, jeśli nie weźmiesz ich jako klientów, będą musieli udać się do kogoś innego spoza tego obszaru i będzie to dla nich duży kłopot”.
„Cóż, możemy to zrobić, ale tylko tymczasowo. Jeśli stanie się to poważniejszym problemem, będziemy musieli o tym porozmawiać ”.
Takie stwierdzenia traktowały moje potrzeby jako brzydką, niewygodną rzecz, której naprawdę potrzebowałem, aby lepiej zrozumieć.
Przecież pracownicy socjalni są pomocnikami. Nie potrzebują pomocy, prawda?
Wykonujemy pracę, której nikt inny sobie nie wyobraża i robimy to z uśmiechem i za potwornie niską pensję. Ponieważ to jest nasze powołanie.
Ciężko zaakceptowałem ten tok rozumowania - mimo że wiedziałem, że to błąd.
Włożyłem serce i duszę w pracę i starałem się mniej potrzebować. Mógłbym zrobić więcej, być więcej. Byłem twardy, byłem silny.
Problem polegał na tym, że byłem bardzo dobry w swojej pracy. Tak dobrze, że koledzy przysyłali mi trudniejsze sprawy dotyczące tego, co stało się moją specjalnością, ponieważ myśleli, że będzie to dla mnie dobre dopasowanie.
Ale te sprawy były skomplikowane i wymagały godzin dodatkowego czasu w ciągu dnia. Czas, który często nie był tak płatny, jak chciała tego agencja.
Ciągle mierzyłem się z czasem zwanym produktywnością, co jest dziwnym sposobem mierzenia liczby rozliczanych minut, z którymi codziennie rozmawiasz lub pracujesz w imieniu klienta.
Choć może wydawać się to łatwe, podejrzewam, że każdy z was, którzy mieli taką pracę, wie, ile godzin dziennie pochłaniają rzeczy, które są absolutnie konieczne.
E-mail, papierkowa robota, jedzenie lunchu (ile razy jadłem lunch z klientem, ponieważ miałem zaległości w rozliczanym czasie, nie można policzyć), korzystanie z toalety, picie drinka, robienie bardzo potrzebnej przerwy mózgowej między intensywnymi sesjami, zastanawianie się co robić dalej, uzyskując informacje od przełożonego przez telefon lub szukając bardziej szczegółowych informacji lub nowych metod leczenia określonego schorzenia.
Nic z tego nie zostało wliczone do odsetka, który stanowił moją „produktywność”.
Jako niepełnosprawny pracownik socjalny zinternalizowałem głębokie poczucie wstydu i porażki.
Moi koledzy wydawali się nie mieć kłopotów lub wydawali się mniej przejmować swoją produktywnością, ale ja ciągle chybiłem celu.
Powstały plany działania i odbyły się poważne spotkania, ale wciąż wahałem się gdzieś w okolicach 89 procent.
A potem moje objawy zaczęły się pogarszać.
Miałem duże nadzieje co do miejsca, w którym pracowałem, ponieważ dużo rozmawiali o samoopiece i elastycznych opcjach. Więc przeniosłem się do 32 godzin tygodniowo, mając nadzieję, że odzyskam wszystko pod kontrolą.
Ale kiedy zapytałem o zmniejszenie liczby klientów, powiedziano mi, że ponieważ moja produktywność nadal nie była odpowiednia, zatrzymam tę samą liczbę klientów i po prostu zredukuję godziny - co ostatecznie oznaczało, że mam taką samą ilość pracy do wykonania… po prostu mniej czasu na Zrób to.
I w kółko implikacja była taka, że gdybym po prostu lepiej zaplanował, gdybym był bardziej zorganizowany, gdybym mógł to po prostu zebrać, wszystko byłoby w porządku. Ale robiłem, co w mojej mocy i nadal mi się nie udawało.
I podczas wszystkich spotkań komisji ds. Praw osób niepełnosprawnych, na których siedziałem, lub nauki, którą robiłem poza godzinami pracy, aby lepiej zrozumieć prawa moich klientów, nikt nie wydawał się zbytnio zmartwiony mój prawa osoby niepełnosprawnej.
Wszystko się rozpadło, kiedy to zrobiłem.
Pod koniec roku byłem tak chory, że nie mogłem siedzieć prosto dłużej niż godzinę lub dwie bez konieczności kładzenia się, ponieważ moje ciśnienie krwi spadło.
Spotkałem się z kardiologiem 3 miesiące po tym, jak rzuciłem palenie, kiedy sytuacja nie uległa poprawie i powiedziano mi, że muszę znaleźć mniej stresującą i mniej wyczerpującą emocjonalnie linię pracy.
Ale jak mogłem? Byłem pracownikiem socjalnym. To jest to, do czego się szkoliłem. Do tego się zobowiązałem. Dlaczego nie było innej opcji?
Odkąd mnie nie było, rozmawiałem z większą liczbą moich kolegów. Większość z nich miała nadzieję, że może właśnie tam pracowałem, a może gdzie indziej poradziłbym sobie lepiej.
Ale myślę, że w rzeczywistości problem tkwi w tym, jak zdolizm jest zakorzeniony w pracy socjalnej, intensywne poczucie tego, co nazwałbym „męczeństwem”.
Widzisz, jest ta dziwna duma, którą zauważyłem u starszych pracowników socjalnych - że byli w okopach, że są siwowaci i twardzi.
Jako młodzi pracownicy socjalni słuchamy ich historii, słyszymy o ranach wojennych i o dniach, w których się wciągnęli, ponieważ ktoś potrzebne im.
Słysząc, jak starsi pracownicy socjalni dzielą się tymi historiami, internalizujemy pogląd, że czyjeś potrzeby są ważniejsze niż jakiekolwiek potrzeby, które możemy mieć.
Jesteśmy nauczeni oddawania czci na tym ołtarzu zrzuconego cierpienia.
Mamy oczywiście mnóstwo wykładów na temat samoopieki, wypalenia i zastępczej traumy, ale nikt nie ma na to czasu. To jak lukier na cieście, a nie substancja.
Ale problem polega na tym, że kiedy tego uczysz się postrzegać jako ostateczny ideał, potrzeba jakiejkolwiek pomocy dla osób niepełnosprawnych, a nawet po prostu przerwy, wydaje się, że przyznajesz się do słabości - lub w jakiś sposób nie przejmujesz się wystarczająco.
Przez lata zbierałem historie od innych pracowników socjalnych, takich jak ja, którym odmawiano lub wzywano, prosząc o stosunkowo nieszkodliwe zakwaterowanie.
Jakby pracownicy socjalni mieli być ponad tym wszystkim.
Jakbyśmy nie mieli takich samych problemów jak nasi klienci.
Tak jakbyśmy mieli być superbohaterami, którymi się nazywamy.
Wymogi pracy socjalnej i niechęć do dostosowania się do tych, którzy w niej walczą, prowadzą do miejsca pracy, które zachęca pracowników socjalnych do lekceważenia własnych potrzeb.
I z pewnością nie pozostawia miejsca dla niepełnosprawnych pracowników socjalnych.
To miejsce pracy, które daje uprzywilejowanie bardzo szczególnemu rodzajowi ciała i umysłu i pozostawia wszystkich innych na lodzie. To sprawia, że jako zawód jesteśmy mniej użyteczni i różnorodni - i trzeba to skończyć.
Ponieważ szkodzi to nie tylko nam, ale także naszym klientom.
Jeśli nie możemy być ludźmi, jak mogą być nasi klienci? Jeśli nie mamy potrzeby, jak nasi klienci mogą być podatni na zranienie w związku z ich potrzebami?
Takie też postawy wprowadzamy do naszych gabinetów terapeutycznych - czy tego chcemy, czy nie. Nasi klienci wiedzą, kiedy postrzegamy ich jako słabszych lub słabszych, ponieważ widzimy w nich siebie.
Kiedy nie jesteśmy w stanie współczuć naszym własnym zmaganiom, jak możemy mieć emocjonalną zdolność do okazania tego współczucia komuś innemu?
I nawet jeśli nasi klienci nie cierpieli z tego powodu, my nadal będzie.
I to jest podstawowy problem, który widzę w pracy socjalnej: zniechęcamy się do humanizowania siebie.
Więc wyszedłem.
To nie było proste i nie było łatwe i nadal za tym tęsknię. Nadal czytam artykuły i śledzę nowe badania. Dużo myślę o moich starych klientach i martwię się, jacy są.
Ale najgorsze są czasy, kiedy muszę spojrzeć innemu pracownikowi socjalnemu w oczy i wyjaśnić, dlaczego opuściłem teren.
Jak powiesz komuś, że kultura, w której pracują i żyją, jest dla Ciebie toksyczna i szkodliwa?
Jeśli troszczymy się o innych, musimy też bez wstydu dbać o siebie. Po części dlatego odszedłem: musiałem nauczyć się dbać o siebie, nie będąc w środowisku pracy, które wzmacniało wszystkie powody, dla których nie mogłem.
Niektórzy z moich kolegów mieli nadzieję i myśleli, że może mógłbym zostać, gdybym tylko zmienił pracę lub przełożonych. Wiem, że oznaczały to, co najlepsze, ale dla mnie to obwinia mnie, a nie całą kulturę pracy socjalnej.
Nie było to miejsce, które mógłbym leczyć, ponieważ częściowo zachorowałem.
Pomaganie innym nie musi być wojną, a pracownicy socjalni są oczekiwanymi ofiarami.
W rzeczywistości uważam, że praca socjalna jako całość musi się zmienić. Jeśli nie możemy mówić na przykład o wyższych wskaźnikach wypalenia zawodowego w naszym zawodzie - jednym z tych samych zmagań, w których wspieramy naszych klientów - co to mówi o tej dziedzinie?
Minęły już 3 lata. Jestem dużo zdrowszy i szczęśliwszy.
Ale przede wszystkim nie powinienem był wyjeżdżać i martwię się, że ci, którzy nadal są w terenie, powiedziano mi, że przerwa na lunch nie jest „produktywna”, a pośmiewanie się ze współpracownikiem jest „kradzieżą” od ich miejsce pracy i ich klienci.
Jesteśmy czymś więcej niż emocjonalnymi maszynami do pracy.
Jesteśmy ludźmi i nasze miejsca pracy muszą zacząć nas tak traktować.
Shivani Seth jest queerową pendżabską, niezależną pisarką drugiej generacji ze Środkowego Zachodu. Ma wykształcenie teatralne oraz magisterium z pracy socjalnej. Często pisze na tematy związane ze zdrowiem psychicznym, wypaleniem, opieką społeczną i rasizmem w różnych kontekstach. Więcej jej prac można znaleźć na shivaniswriting.com lub na Twitterze.
.jpg)
