To, jak postrzegamy świat, kształtuje to, kim chcemy być - a dzielenie się fascynującymi doświadczeniami może ukształtować sposób, w jaki traktujemy się nawzajem na lepsze. To potężna perspektywa.
Początkowo, kiedy straciłam dziecko, otaczała mnie miłość. Przyjaciele i rodzina - z którymi rozmawiałam tylko kilka razy - kontaktowali się przez SMS-y, zaproszenia na lunch i wiadomości w mediach społecznościowych.
Mój mąż i ja przeszliśmy przez nasze pierwsze zapłodnienie in vitro, czyli IVF, i po wielu codziennych zastrzykach, sztywnym kalendarzu wizyt lekarskich i drobnych operacjach w celu pobrania komórek jajowych, został nam jeden mały zarodek. Ten mały embrion dał mi pierwszy pozytywny wynik testu ciążowego.
Prowadziłam bardzo publiczny blog o naszej podróży, więc mieliśmy ludzi z całego świata, którzy podążali za nami i kibicowali nam. Kiedy otrzymałem oficjalną wiadomość z mojej kliniki leczenia niepłodności, że rzeczywiście jestem w ciąży, zabrałem się na swojego bloga i Facebooka, dzieląc się wiadomością o moim uniesieniu.
A potem, kilka dni później, słuchałem, jak lekarz wyjaśniał, że moja druga tura badania krwi wróciła i pokazała, że mam poronienie.
Pamiętam, jak mocno przyciskałem telefon do ucha, a mój oddech wydostał się z jednym wielkim świstem. Jak to możliwe, że świat osiągnął dno tak szybko?
Byłam w ciąży. Miałem nagłe mdłości i kupiłem już neutralny niebieski kombinezon. Moje domowe testy ciążowe nadal pokazywały drugą różową linię nawet po tej rozmowie telefonicznej. A potem cicho - prawie tak, jak to się nigdy nie wydarzyło - mojego dziecka nie było.
Kobiety, które ledwo znałem, a niektóre nie, wysyłały mi e-maile, opowiadając o swoich własnych historiach o stracie. Otrzymałem wiadomości z pytaniem, jak się czuję, z prośbą o poinformowanie ich, jeśli czegoś potrzebuję.
Nadałam dziecku imię i stworzyłam pudełko na pamiątki rzeczy, które mi o nim przypominały, ponieważ czułam w sercu, że jest chłopcem. Zdjęcie przedstawiające go jako embrionu jest jedynym dowodem na to, że istniał.
Ale kiedy tygodnie zamieniły się w miesiące i rozpoczęliśmy proces drugiego cyklu IVF, poczułem, że jego pamięć stała się coraz bardziej odległa.
Wiadomości ustały i znalazłem się jako jeden z nielicznych, którzy wciąż wymawiali jego imię. Pamiętam, jak pewnej nocy płakałam do męża, mniej więcej miesiąc po tym, jak to się stało, pytając go, dlaczego czułam, że Adam się wymyka. To było tak, jakby nasze dziecko istniało tylko w mojej głowie. To był lipiec 2013 roku.
Od tamtej pory mieliśmy cztery kolejne in vitro, a teraz mamy porywającą 3-letnią córkę. Ona jest moim całym światem - jest moim małym cudem.
Ale gdyby ktoś zapytał mnie, czy była moją pierwszą, moje gardło ścisnęłoby się trochę, gdy pomyślałam o mojej pierwszej. Gdyby ktoś mnie zapytał, czy mam inne dzieci, pomyślałbym o moim Adamie i nie wiedziałbym dokładnie, jak na to odpowiedzieć.
Moja córka urodziła się po 41 000 dolarów, trzech in vitro i dwóch cyklach z jajami dawczymi. Przeszedłem przez przysłowiowy ogień, aby wydać ją na świat i jest kochana przez tak wielu ludzi w naszym życiu. Ale nie mogę pomóc, ale czuję, że jestem jedyną osobą, która próbuje utrzymać przy życiu Adama.
To dziwna rzecz w poronieniu, gdy przychodzi kolejne dziecko. Ponieważ teraz uwaga jest skierowana na tego nowego malucha. I wszyscy wokół ciebie mówią ci, jak bardzo jesteś błogosławiony, a twój umysł nie może pomóc, ale wędruje do dziecka, które powinno tu być, ale tak nie jest.
Przez lata nauczyłem się dawać innym ludziom łaskę. Wiem, że poronienia mogą sprawić, że inni poczują się nieswojo. Generalnie śmierć jest niewygodna.
Mam naszyjnik, który noszę z datą porodu Adama i za każdym razem, gdy go noszę, pytają mnie, czy to moje dziecko. Kiedy opowiadam jego historię, widzę zmieniające się oczy i promieniującą między nami niezręczność. Dlatego prawie nigdy go już nie noszę.
Nikt nigdy nie jest w stanie przygotować się na samotność, która trwa nawet po udanej ciąży.
Nikt nigdy nie powiedział mi, jak samotny mogłem się czuć po zakończeniu początkowego kryzysu.
Niektóre z osób, które najbardziej cenię w moim życiu, to ci, którzy wciąż wymawiają imię mojego dziecka, pięć lat po jego śmierci. Uznanie, że istniał, znaczy dla mnie więcej, niż kiedykolwiek się dowiedzą.
Utrata dziecka była najbardziej bolesną rzeczą, przez którą musiałem przejść. Ale nauczyło mnie, jak ważne jest pamiętanie o stratach innych. Nie stronić od bólu innego rodzica, ponieważ śmierć jest niezręczna i nie chcę, aby płakali, wspominając o ich stracie. Wypowiedzieć imię swojego dziecka.
Nic tak naprawdę nie może uleczyć straty dziecka - ale przez zwykłe poinformowanie mnie przez innych, że moje dziecko nie zostało zapomniane, oznaczało, że istniał poza moim sercem. Że był prawdziwy.
W końcu to on pierwszy uczynił mnie matką.
Risa Kerslake, BSN, jest zarejestrowaną pielęgniarką i niezależną pisarką mieszkającą na Środkowym Zachodzie wraz z mężem i córką. Pisze obszernie na temat płodności, zdrowia i rodzicielstwa. Możesz się z nią połączyć za pośrednictwem jej strony internetowej Risa Kerslake piszelub możesz ją znaleźć naFacebook iŚwiergot.
.jpg)
