Posiadanie pochwy naprawdę się liczyło… Dopóki go nie dostałem

Po operacji mogłem żyć dalej.

Zdrowie i dobre samopoczucie dotykają każdego z nas inaczej. To historia jednej osoby.

Jestem oddaną siostrą, wdzięczną córką i dumną ciocią. Jestem bizneswoman, artystką i feministką. Od tego miesiąca mam pochwę przez dwa lata.

W pewnym sensie posiadanie pochwy nic dla mnie nie znaczy. To ulga od dysmorfii ciała robi różnicę, wolność od posiadania ciała skonfigurowanego w taki sposób, który nie ma dla mnie sensu.

Czy czuję się teraz bardziej „kompletna”? Myślę, że mógłbym to powiedzieć. Ale pochwa to tylko niewielka część. Doświadczenie życiowe osób transpłciowych obejmuje o wiele więcej, niż jakakolwiek część ciała mogłaby kiedykolwiek podsumować.

Poczułem przekonanie, że jestem kobietą, gdy byłem bardzo młody. Czułem to samo przekonanie, gdy byłem dorosły, przed interwencją medyczną. Teraz czuję to samo przekonanie, a operacja nie miała na to żadnego wpływu.

Nie wszystkie osoby transpłciowe odczuwają ten sam łuk. Żadne dwie osoby transpłciowe nie postrzegają siebie w ten sam sposób. Ale moje postrzeganie siebie nie jest rzadkie. Bardziej niż cokolwiek innego, przemiany społeczne i medyczne sprawiły, że świat zewnętrzny lepiej mnie rozumie, zamiast dostosowywać się lub zmieniać w coś innego niż byłem.

My, kobiety i istoty ludzkie, reprezentujemy tyle sposobów bycia ludźmi, ile jest ludzi na ziemi.

Społeczeństwo ma niezdrową obsesję na punkcie genitaliów i części ciała

Ludzka ekspresja genów jest w rzeczywistości znacznie bardziej zróżnicowana niż skrajnie binarne fizyczne ideały, których używaliśmy do kategoryzowania ludzi i ich doświadczeń. Ujawnia, że ​​„doskonały” mężczyzna lub kobieta jest narracją stworzoną społecznie, która ignoruje cały zakres tego, co to znaczy być człowiekiem.

Kategoryzując ludzi tylko jako mężczyzn lub kobiety, sprowadzamy je również do stwierdzeń typu „Mężczyźni mają pragnienia, których nie mogą kontrolować” lub „Kobiety są opiekunami”. Te nadmiernie uproszczone, uproszczone stwierdzenia są często używane do uzasadnienia naszych ról społecznych i innych ”.

Prawda jest taka, że ​​operacja nie jest ważna dla wszystkich osób transpłciowych i nie wszystkie kobiety transpłciowe uważają, że plastyka pochwy jest niezbędna na ich ścieżce życiowej. Myślę, że wszystkim ludziom, bez względu na pochodzenie, powinno się przyznać tę samą wolność, jeśli chodzi o to, jak bardzo i w jaki sposób identyfikują się ze swoim ciałem.

Niektóre kobiety rzeczywiście czują się zmuszone do pielęgnowania. Niektórzy czują się zmuszeni do porodu. Niektóre z tych kobiet czują głębszy związek z pochwą, a inne nie. Inne kobiety czują związek z pochwą i nie mają zamiaru same rodzić.

My, kobiety i istoty ludzkie, reprezentujemy tyle sposobów bycia ludźmi, ile jest ludzi na ziemi.

Częścią mojego pragnienia wykonania pochwy była prosta wygoda. Chciałem uwolnić się od niewygodnych niedogodności związanych z chowaniem i wiązaniem moich poprzednich części ciała, aby nie były widoczne. Chciałem czuć się ładnie w kostiumie kąpielowym.

Ta potrzeba wygody uzupełniała inne przekonania, takie jak chęć doświadczania seksu w określony sposób i być może naiwna chęć poczucia się bardziej kobieca niż już wcześniej - poczucia się bliżej społecznej idei kobiecości po tak długim oderwaniu się od niej.

Nie ma dobrego ani złego sposobu na odczuwanie swojego ciała, nie ma dobrej ani złej drogi do interwencji medycznej, ani dobrego ani złego związku z pochwą lub płcią.

Tych wiele skomplikowanych i różnorodnych impulsów składało się na to, co wydawało się nieuniknioną niezgodnością między moim umysłem a ciałem, i byłem zmuszony to naprawić. Mimo to nie ma dobrego lub złego sposobu, aby to zrobić. Nie ma dobrego ani złego sposobu na odczuwanie swojego ciała, nie ma dobrej ani złej drogi do interwencji medycznej, ani dobrego lub złego związku z pochwą lub płcią.

Płeć osoby transpłciowej nie zależy od przemiany medycznej ani społecznej

Niezależnie od tego, czy z własnego wyboru, ze strachu, czy z braku środków, osoba transpłciowa może nigdy nie podjąć kroków w kierunku interwencji medycznej. To nie neguje tego, kim są, ani ważności ich osobowości.

Nawet ci, którzy dążą do przejścia medycznego, są zadowoleni z przyjmowania hormonów. Hormonalna terapia zastępcza (HTZ) jest prawdopodobnie największym i najbardziej wpływowym elementem transformacji medycznej.

Przyjmowanie przepisanego schematu hormonów typowych dla płci inicjuje rozwój drugorzędnych cech płciowych, których zwykle doświadcza się w okresie dojrzewania i wpływa na impulsy seksualne i krajobraz emocjonalny. W przypadku kobiet transpłciowych przyjmowanie estrogenu inicjuje wzrost piersi, powoduje redystrybucję tkanki tłuszczowej, w wielu przypadkach obniża lub modyfikuje jakość seksualnego zainteresowania, a także naraża osobę na wahania nastroju, podobne do skutków cyklu miesiączkowego.

Dla wielu kobiet to wystarczy, aby poczuć spokój z doświadczeniem płci. Z tego powodu, między innymi, nie wszystkie kobiety transpłciowe również poddają się zabiegowi pochwy.

Dla mnie osiągnięcie transseksualnej pochwy oznaczało długą drogę poszukiwań duszy, terapii, zastępowania hormonów i ostatecznie lata badań nad wszystkim, co dotyczy tej procedury. Pula chirurgów rośnie, ale kiedy zaczynałem transformację, do wyboru była ograniczona liczba renomowanych lekarzy i bardzo niewiele badań przeprowadzono w instytucjach akademickich.

Powrót do zdrowia po waginoplastyce wymaga kilkutygodniowego nadzoru, dlatego należy wziąć pod uwagę również opiekę pooperacyjną i bliskość domu. Wykonanie operacji wymagało również zmiany rządu i zmian społecznych, aby wpłynąć na poglądy społeczeństwa na osoby transpłciowe: w miesiącach poprzedzających moją operację stan Nowy Jork stworzył przepisy zobowiązujące ubezpieczycieli do objęcia usług transpłciowych.

Nie każda waginoplastyka przebiega bez zarzutu

Niektórym osobom dochodzi do utraty czucia z powodu zerwania nerwów i trudno jest im osiągnąć orgazm lub jest to dla nich niemożliwe. Inni odczuwają traumę z powodu mniej niż pożądanego efektu estetycznego. Niektórzy ludzie doświadczają wypadnięcia, a niektóre operacje skutkują przebiciem okrężnicy.

Jestem jednym ze szczęśliwców i jestem podekscytowany wynikami. Chociaż mogę mieć jakieś estetyczne czubki (a która kobieta nie?), Mam wrażliwą łechtaczkę i wyściółkę pochwy. Mogę osiągnąć orgazm. I jak to często bywa, mam teraz pochwę, której partnerzy seksualni mogą nie rozpoznawać jako efekt operacji.

Chociaż niektóre aspekty zdrowia osób transpłciowych pozostają niedostatecznie zbadane, zwłaszcza jeśli chodzi o długoterminowe skutki terapii hormonalnej, psychologiczne realia doświadczeń osób transpłciowych są dobrze zbadane i udokumentowane. Konsekwentna poprawa wyników w zakresie zdrowia psychicznego osób poddawanych operacjom transpłciowym, takim jak plastyka pochwy, falloplastyka, operacja feminizacji twarzy, podwójna mastektomia i rekonstrukcja klatki piersiowej lub powiększenie piersi.

To samo dotyczy mnie. Po operacji mogłem żyć dalej. Czuję się bardziej sobą, bardziej wyrównany. Czuję się wzmocniona seksualnie iz pewnością teraz o wiele bardziej podoba mi się to doświadczenie. Czuję się szczerze szczęśliwszy i bez żalu.

A jednak, ponieważ ten aspekt dysmorfii jest już za mną, nie spędzam czasu na ciągłym myśleniu o mojej pochwie. To miało tak duże znaczenie, a teraz tylko czasami przychodzi mi do głowy.

Moja pochwa ma znaczenie, ale jednocześnie nie ma to znaczenia. Czuję się wolny.

Jeśli społeczeństwo lepiej zrozumie realia medyczne, z jakimi borykają się osoby transpłciowe, a także nasze podróże z własnej perspektywy, być może uda nam się odkryć głębsze prawdy i przydatne narzędzia, aby uniknąć mitów i dezinformacji.

Często mam luksus „przechodzenia” jako kobieta cispłciowa, latając pod radarem tych, którzy inaczej uznaliby mnie za transpłciowego. Kiedy spotykam kogoś po raz pierwszy, nie wolę kierować tym, że jestem trans. Nie dlatego, że się wstydzę - rzeczywiście jestem dumny z tego, gdzie byłem i co pokonałem. Nie dlatego, że ludzie po odkryciu mojej przeszłości oceniają mnie inaczej, choć trzeba przyznać, ten powód kusi mnie, by się ukryć.

Wolę od razu nie ujawniać swojego statusu trans, ponieważ bycie transpłciowym jest dla mnie dalekie od szczytu listy najciekawszych i najistotniejszych rzeczy o mnie.

Niemniej jednak szersza publiczność wciąż odkrywa dziś szczegóły transseksualnych doświadczeń i czuję się zobowiązana do reprezentowania siebie i społeczności transpłciowej w pozytywny, pouczający sposób. Jeśli społeczeństwo lepiej zrozumie medyczne realia, z którymi borykają się osoby transpłciowe, a także nasze podróże z własnej perspektywy, być może uda nam się odkryć głębsze prawdy i przydatne narzędzia, aby uniknąć mitów i dezinformacji.

Wierzę, że zarówno osoby transpłciowe, jak i cispłciowe skorzystają na posunięciu naprzód ze wzajemnym zrozumieniem ogólnego ludzkiego doświadczenia związanego z płcią.

Chcę, aby ludzie wchodzili ze mną w interakcję w związku z muzyką, którą tworzę, różnicą, jaką robię w mojej społeczności i życzliwością, jaką okazuję moim znajomym.Punktem przejścia medycznego dla większości osób transpłciowych jest uwolnienie się od dysmorfii ciała lub dysonansu psychicznego, tak aby te zasoby mentalne mogły być po prostu wykorzystane do bycia człowiekiem, do obcowania ze światem bez przerywania ich dyskomfortu.

Healthline jest głęboko zaangażowana w dostarczanie zaufanych treści dotyczących zdrowia i dobrego samopoczucia, które edukują i umożliwiają ludziom prowadzenie najmocniejszego i najzdrowszego życia. Aby dowiedzieć się więcej o zasobach, tożsamości i doświadczeniach osób transpłciowych, kliknij tutaj.