Co robisz, gdy dom prawie odbiera ci życie?
Ostrzeżenie dotyczące treści: nadużycie, myśli samobójcze.
Judnick Mayard to ktoś, kto jest jednocześnie osobą i miejscem, samym w sobie. Najbardziej kojarzy mi się z Haiti (jej krajem) i Nowym Jorkiem (jej miasto).
Chociaż jest jedną z najzabawniejszych osób, jakie znam, znajdujemy wspólny grunt w czymś głębszym: Judnick (lub Nikki, w zależności od relacji) jest prawdopodobnie najbardziej uczciwą osobą, jaką znam. Kiedy po raz pierwszy przeczytałem jej esej z 2014 roku o jej skomplikowanych, obelżywych relacjach z matką, nie mogłem się doczekać, żeby mi powiedzieć. Oczywiście w treści eseju, ale także ze względu na to, kto opowiadał tę historię.
W świecie, w którym czarne dziewczęta i kobiety rzadko mogą być sobą w pełni - a zwłaszcza nie najbardziej wrażliwymi, przejrzystymi - upór Judnicka przy prawdzie i przemawiania do niej jest więcej niż godne podziwu. Ale dla niej to tylko jej sposób działania.
W ciągu ostatniego roku przeniosła się z Nowego Jorku do Denver do Los Angeles, gdzie obecnie pracuje jako niezależna scenarzystka (wśród jej klientów Adult Swim). W przeszłości pracowała jako producentka wydarzeń, prowadząca podcast i niezależna autorka, pisząc wszystko, od zdobywania wiedzy na temat pracy związanej z płcią i rasizmu po rozmowę z panną Tiną Lawson i jej córką Solange Ferguson.
Zobacz naszą rozmowę poniżej, w której rozmawiamy o miejscu, sercu i astrologii. Gwarantuję, że pokochasz ją tak samo jak ja.
Amani Bin Shikhan: Jak minął rok 2017?
Judnick Mayard: Mój 2017 był szalony jak diabli. Dwukrotnie przeprowadziłem się po całym kraju, z Nowego Jorku do Denver, a następnie z Denver do Kalifornii. Nigdy nie mieszkałem nigdzie poza Nowym Jorkiem i Haiti. To była szalona decyzja, którą podjęłam z dbałości o siebie, ponieważ czułam, że Nowy Jork dosłownie mnie skalpuje. Nie byłem w stanie dostrzec, co jest prawdziwe. Większość dni spędzałem na dysocjacji i piłem w tempie porównywalnym z college'em, przez co mój niepokój przeszedł przez dach. Naprawdę nie widziałem końca.
Wiedziałem, że muszę wyciągnąć swoje demony i że muszę iść gdzieś cicho, żeby to zrobić. Wiedziałem też, że jeśli kiedykolwiek zechcę ponownie mieszkać w Nowym Jorku, będę musiał wyjechać. To był prawdopodobnie pierwszy raz, kiedy poczułem myśli samobójcze. Nigdy nie zajmowałem się tymi myślami zbyt długo, ale zdałem sobie sprawę, że wystarczy minuta. Tylko minuta tego frustrującego uczucia i nagle twój pociąg metra wydaje się czymś innym. I zdałem sobie sprawę, że nie ma czegoś takiego jak dbanie o siebie w Nowym Jorku [dla mnie]. Musisz walczyć jak diabli, żeby to zrobić.
[James] Baldwin powiedział, że musisz być sam, aby się uczyć. I to wszystko, czego potrzebowałem: przestrzeń do nauki siebie bez ingerencji.
AB: Cieszę się, że wyszedłeś, ale przykro mi, że najpierw musiałeś czuć się tak nisko. Dlaczego poruszyłeś się dwa razy? A co trzeba, żebyś znów poczuł się dobrze?
JM: Przeprowadziłem się do Denver, ponieważ chciałem mieszkać gdzieś, gdzie marihuana jest legalna. Mój właściciel w Nowym Jorku pozwolił nam palić w domu przez pięć lat i stał się on tak integralną częścią mojej bezpiecznej przestrzeni, że mogłem palić swobodnie. Postanowiłem więc zobaczyć, co bawią się ci wszyscy biali ludzie.
Chciałem też gdzieś położyć się spać o 22:30. Pamiętam, jak powiedziałem przyjacielowi, że byłem tak podekscytowany wczesnym zasypianiem w piątek, ponieważ na tamtym etapie mojej kariery nie było to nawet możliwe. Chciałem napisać książkę i nauczyć się jeździć na snowboardzie. Byłem zakochany w kimś, kto tam mieszkał. Nie mieliśmy planów zmiany naszego związku, ale powiedział mi tak dużo o mieście, że czułam, że będzie to świetne miejsce na zresetowanie.
Powiedziałem, że gdybym tego nienawidził, przeprowadziłbym się do LA po dwóch miesiącach. Nie nienawidziłam tego, ale LA przyszło do Los Angeles z występem scenarzysty telewizyjnego, więc się odbiłem. Koncert sprawił, że poczułem się lepiej, gdy pisałem niż przez lata, a LA było pełne ludzi, których bardzo kochałem i których znałem od lat. Do tego czasu mój kochanek zniknął i bałem się, że Denver zawsze będzie go nawiedzał. Więc powiedziałem sobie, powinienem to ruszać. Dałem jednemu miastu 30 lat. Nie musisz jeszcze angażować się w żadne miasto.
Jedynym sposobem, w jaki kiedykolwiek wydostałem się z mojej nędzy - czy to było w domu, czy rasistowskie prześladowanie w szkole - było szczerość.
Po prostu potrzebowałem izolacji. [James] Baldwin powiedział, że musisz być sam, aby się uczyć. I to wszystko, czego potrzebowałem: przestrzeń do nauki siebie bez ingerencji. Moje serce zostało złamane cztery razy w ciągu pięciu lat. Musiałem się wylinić, a żeby to zrobić, potrzebowałem wysokiego poziomu 70 każdego dnia.
AB: Jak ci się teraz podoba w LA? Czy znowu zamieszkasz w Nowym Jorku?
JM: LA jest najlepsze i najdziwniejsze [bip] miejsce wszechczasów. To tylko Floryda z pieniędzmi z szampana. Tutejsi ludzie są po prostu dziwni jak diabli, ale bardzo to kocham. Kiedy żyjesz w tym klimacie, nie możesz nic na to poradzić, ale musisz być wyluzowany. Przypomina mi Haiti. Mnóstwo ruchu, szaleni ludzie, którzy spędzają zbyt dużo czasu w samotności, ale też w tempie podobnym, bruh, już 80. Po prostu nadejdzie ten dzień.
Istnieje również przekonanie, że ludzie tutaj się nie spieszą i jest to śmieszne, ponieważ ludzie w LA nie tylko się pośpieszają, ale zarabiają znacznie więcej pieniędzy na zgiełku niż w Nowym Jorku. Ludzie tutaj ciężko pracują, żeby się po prostu bawić. Los Angeles jest jak „To jest poniżej mojej stawki” lub „Potrzebuję sześciu miesięcy, aby napisać to, co da mi sześć zer na raz”. Pomysł na sen nie jest tak pobity w LA.
Muszę też zostać tutaj pisarzem. Nie jest pisarzem do wynajęcia, ale prawdziwym pisarzem, którego tworzenie i kultywowanie wymaga czasu, a nie tylko prezentacji i dostarczania. To było nieocenione. Napisałem do programu Adult Swim, który ukaże się w przyszłym roku, i pracuję nad scenariuszem i programem telewizyjnym. Pracuję też nad opowiadaniami i esejami.
Jest to szalone piękno w uczciwości, ponieważ wymaga wrażliwości i odwagi.
W Nowym Jorku trzeba mieć plan. Na pewno znowu zamieszkam w domu. Nigdy nie planowałem mieszkać w Nowym Jorku w pełnym wymiarze godzin jako osoba dorosła. Jako nastolatek zawsze planowałem podzielić rok w Europie, ale teraz się nie martwię. Cała moja rodzina mieszka w Nowym Jorku i prawdopodobnie zawsze będzie. Mogę wrócić, kiedy tylko zechcę.
AB: Gratulacje, buu! Tak wiele z tego, z czym się utożsamiam, jest związane z miejscem - Haiti, Nowy Jork. Jak zmagasz się z miejscem jako tożsamością w porównaniu z miejscem jako czymś, co aktywnie utrzymuje cię przy życiu lub zabija?
JM: Myślę, że w końcu nauczyłem się, że moja tożsamość była wszystkim, co było mi drogie, a nie moja obecność w jakimś miejscu. Nowy Jork trochę cię oszukuje, gdy jesteś tubylcem, ponieważ jest dla ciebie tak zadbany. Jest jak lateks. Tylko w swojej okolicy masz wszystko, czego kiedykolwiek potrzebujesz. W ten sposób twoja tożsamość dotyczy dosłownego umiejscowienia. Pamiętam, kiedy przeprowadziłem się do Bed-Stuy - a nawet kiedy przeprowadziłem się do Boerum Hill - czułem, że moja tożsamość jako nowojorczyka się zmieniła. Miasto jest tak podzielone i klasycystyczne, nawet przy wszystkich wyznaniach.
Miejsce jest tylko inkubatorem tożsamości, a nie fundamentem. Jako dzieci diaspory często łączymy się z domami naszych rodziców poprzez ich wspomnienia i sposób, w jaki je kształtują, na długo zanim jeszcze wejdziemy do kraju rodzinnego. Pamiętam Haiti tak, jak nauczyły mnie moja mama lub ciocie. Taka jest moja tożsamość.
AB: Dzieci z diaspory często romantyzują, umieszczając bezmiejsce, ten egzystencjalny czyściec. Czy znajdujesz w tym piękno, czy teraz się tym nudzisz?
JM: Znajduję w tym teraz piękno, ponieważ jest we mnie osadzone. Jako nowojorczyk nie mam już nic do udowodnienia. Lubić, kto kiedykolwiek będzie bardziej nowojorski niż ja? Powiem, że kiedy przeprowadziłem się z Nowego Jorku i wszyscy ci ludzie mówili, że nigdy nie mogę, powiedziałem: „Moja mama przeniosła się do tego szalonego miejsca sama i nie znała języka. Jako dziecko nie zasługuje na tchórz ”.
AB: Jakie są Twoje balsamy na życie? Co cię prowadzi, dosłownie czy inaczej?
JM: Horoskopy Chani. Teraz naprawdę interesuję się duchowością i astrologią. Uważam, że moja historia jako rzymskokatolicka prowadzi mnie do ciągłego poszukiwania zewnętrznych sił i energii, ale nie jestem już zainteresowany udawaniem, że rzeczy wyższe od nas byłyby na tyle głupie, by przybrać ludzką postać. Wszechświat nigdy nie potrzebował ludzkiej postaci do stworzenia.
Interesuje mnie duchowość, która nie jest ugrzęźnięta w postrzeganiu ludzi jako twórców, ale raczej jako graczy w grze. To i siedzenie na zewnątrz i picie. Mam bardzo miłość-nienawiść do picia, ponieważ zawsze postrzegałem to jako coś do zrobienia, gdy chcesz uwolnić się od zahamowań związanych z relaksacją.
Pamiętam, że w 2013 roku pojechałem na Hawaje z moim partnerem, upijaliśmy się na plaży, a potem wracaliśmy do domu na górę, aby obejrzeć zachód słońca. To jest sposób, w jaki zawsze chcę się czuć, gdy jestem pijany: jakbym miał cały czas na świecie, aby odpuścić sobie poważność. Nie uśmierzać bólu ani nie chować się przed rzeczami.
Uwielbiam tańczyć i gotować. Są to dwie rzeczy, których tak naprawdę nie możesz robić, robiąc cokolwiek innego. Zawsze będą wymagały Twojej pełnej uwagi. Wróciłem też do zabiegów pielęgnacyjnych, ponieważ zmuszają cię do siedzenia i zamykania się w domu.
AB: Do jakich procedur wracasz?
JM: Zabieg na twarz wykonuję w domu co 10 dni. Wykonuję maseczkę z glinki i paruję, a następnie złuszczam, nawilżam i tonizuję. Mam jakieś 17 masek z wtyczki w Koreatown. Następnie nakładam olejek na noc.
AB: Skąd czerpiesz zalecenia dotyczące urody? Jak zmieniło się twoje rozumienie piękna wraz z wiekiem?
JM: Szczerze, Arabelle i Ashley Weatherford z The Cut. Ufam tylko ekspertom, ludziom, którzy traktują to poważnie i badają jak naukę. Poza tym moi niesamowici przyjaciele cały czas wysyłają mi e-maile, zwłaszcza gdy słyszą, że jest mi ciężko.
Myślę, że dla mnie rozszerzyło się moje pojęcie piękna. Tak duża część mojego życia przed trzydziestką była klasyfikowana, a potem pozostawała prawdziwa w tych kategoriach. Zawsze bardzo świadomie chciałem wyglądać. Tak naprawdę nie mam miejsca, by prosić o wiele opinii, ale możliwość zmiany priorytetów w tym, co będzie się ciągle zmieniać i co jest w dużej mierze osadzone w kamieniu, jest dla mnie tak ulgą, a także bardziej ekspresyjną i kreatywną. Zaakceptowałem też, że będę wyglądać na 16 cali, aż na 42 lata, i to świetnie.
AB: Kiedy czujesz się najpiękniej? Kiedy czujesz się najbardziej komfortowo w swojej skórze?
JM: Najpiękniejsze jest prawdopodobnie, kiedy jest 90 [stopni na zewnątrz], ja mam lekki połysk i jestem na zewnątrz w czymś czystym. W słońcu czuję się czystsza i piękniejsza niż gdziekolwiek indziej. Mogę nosić makijaż, a bez niego czuję się równie wspaniale. Dlatego przeprowadziłem się do Kalifornii - myślę, że czarna skóra została stworzona dla słońca.
Pozwalam tylko ludziom, z którymi się bawię, nazywać mnie Judnick. Ludzi, którzy wymawiają to dobrze i robią to, ponieważ kochają to imię. Uważają to za piękne. To jedyne osoby, które powinny powiedzieć moje prawdziwe imię. Zajęło mi dużo czasu, zanim zdałem sobie sprawę, że nie nienawidzę swojego imienia - po prostu nienawidziłem słyszeć go źle.
AB: Coś, co w tobie kocham i podziwiam, to twoje oddanie mówieniu i poszukiwaniu prawdy. Jest to jednak coś, co może być tak wyczerpujące. Jak przez to wszystko odnajdujesz piękno?
JM: Jest to szalone piękno w uczciwości, ponieważ wymaga wrażliwości i odwagi. Czasami jeden, a czasami drugi. Ludzie zawsze lubią mówić, że są szczerzy, podając jednocześnie powody, dla których kłamią. To jest jak piękno. Ludzie uwielbiają mówić ci, co się dzieje tak właściwie zdrowe lub co sprawia, że czują się wspaniale, i natychmiast wykonaj 100 wymówek, dlaczego nie mogą nic powiedzieć.
Myślę, że dla mnie, pochodzącego z obraźliwego środowiska, widzę, że nadużycia są zbudowane na kłamstwach. Dosłownie rośnie i opiera się na kłamstwach. Jedynym sposobem, w jaki kiedykolwiek wydostałem się z mojej nędzy - czy to było w domu, czy rasistowskie prześladowanie w szkole - było szczerość. A sposób, w jaki ludzie mnie kochają za tę szczerość, jest jedyną rzeczą, która sprawia, że czuję się piękna. To znaczy, że jestem prawdziwy. Istnieję.
AB: Nikki, ja [bip] Kocham Cię.
JM: Też cię kocham, bb. Ale wiedziałeś o tym.
AB: OK, ostatnie pytanie, trochę przypadkowe: Jak wybierasz, kto nazywa cię Nikki, a kto Judnick? Czy to świadoma decyzja?
JM: A więc dwie podstawowe sprawy: moja mama ma na imię Nicole, a mój ojciec ma na imię Jules. Na Haiti nazywa się Jude; pseudonim mojej matki to Nikki. Moje imię jest złożeniem ich imion. Kiedy byłem mały, jedynymi ludźmi, którzy nazywali mnie Nikki, były moja babcia i ciocia. Nazywali mnie Ti Nikki, [Kreyol] od Lil Nikki.
Robimy wszystko, co w naszej mocy. To wszystko, co mogą zrobić czarne kobiety i jest to najtrudniejsza rzecz, jaką moglibyśmy zrobić. Myślę, że to jedyna nagroda za bycie prawdziwym.
Kiedy dotarłem do szkoły, dzieci nie mogły wypowiedzieć mojego imienia, ponieważ nazwa Ju- jest dźwiękiem Z, a -nique akcent jest zbyt mocny dla języka amerykańskiego. Miałem dość dzieci [źle wymawiałem moje imię], więc zmieniłem je, żeby pasowało do mojego najlepszego przyjaciela z trzeciej klasy. Oczywiście stało się to łatwiejsze niż słyszenie, jak ludzie wyrzynają moje imię. Wszyscy nazywali mnie Nikki, a potem wszyscy, którzy nie byli niegrzeczni, nazywali mnie Judnick.
Ale potem moja rodzina poznała moich przyjaciół i zaczęła nazywać mnie Nikki, i przypomniało mi się, jak mam to przezwisko z miejsca miłości, a nie tylko ze wstydu ludzi, przez co czuję się dziwnie. Więc teraz moja rodzina nazywa mnie Nikki lub Judnick, czy jak chcą, ale pozwalam tylko ludziom, z którymi się bawię, nazywać mnie Judnick. Ludzi, którzy wymawiają to dobrze i robią to, ponieważ kochają to imię. Uważają to za piękne. To jedyne osoby, które powinny powiedzieć moje prawdziwe imię. Zajęło mi dużo czasu, zanim zdałem sobie sprawę, że nie nienawidzę swojego imienia - po prostu nienawidziłem słyszeć go źle.
AB: Cieszę się, że wybrałeś to, co jest dla Ciebie odpowiednie. Cieszę się, że wciąż wybierasz siebie.
JM: Robimy wszystko, co w naszej mocy. To wszystko, co mogą zrobić czarne kobiety i jest to najtrudniejsza rzecz, jaką moglibyśmy zrobić. Myślę, że to jedyna nagroda za bycie prawdziwym.
Balsamy do życia Judnicka
- Pikliz: haitańska przyprawa zrobiona z posiekanej kapusty marynowanej w occie i szkockiej papryczki. Coś w pikantnych, gorących rzeczach naprawdę mnie pociesza, ponieważ sprawia, że czuję język. Nawet jego zapach pociesza mnie.
- Olejek do ciała: Nawilżanie ciała zajmuje mi mniej więcej tyle samo czasu, ile większość osób wykonuje makijaż. W oleju jest coś, co przypomina ci o odczuwaniu mięśni ciała. To codzienna kontrola bólu, bolesności, a czasami dotykanie siebie jest po prostu piękne. Uspokój się. Poczuj własną skórę. [Ulubiony olejek Nikki to łagodny olejek do skóry migdałowej L'Occitane].
- Wspólne jedzenie: Zawsze, gdy czuję się szalony, zawsze chcę zjeść duży obiad, który gotuję dla przyjaciół. To niesamowity sposób na ugruntowanie się i przypomnienie sobie, że Twoja społeczność daje i bierze. Jeśli potrzebujesz ich miłości, możesz o to poprosić. A jeśli chcesz dzielić się miłością, są szczęśliwi, że ją otrzymują. [Ulubiona rzecz Nikki do gotowania to przepis Iny Garten na pieczonego kurczaka w połączeniu z przepisem jej mamy na lasagne.]
Jak myśli Judnicka? Śledź jej podróż na Twitterze i Instagramie.
Amani Bin Shikhan jest pisarką i badaczką kultury zajmującą się muzyką, ruchem, tradycją i pamięcią - zwłaszcza gdy się pokrywają. Śledź ją na Twitterze. Zdjęcie: Asmaà Bana.
.jpg)
