Zabawne jest pomyśleć, że kiedyś rodziny takie jak The Brady Bunch były wystarczającą anomalią, aby uzasadnić cały serial telewizyjny. Dzisiejsza rzeczywistość jest często znacznie bardziej skomplikowana.
Na papierze moja rodzina wygląda jak każda inna w mojej wysadzanej drzewami podmiejskiej dzielnicy: cztery osoby, kilka dzieci i pies.
Ale rzeczywistość - że mieszkam z moim chłopakiem, 21-letnią pasierbicą i 6-letnim synem, który dzieli swój czas między mój dom a dom ojca - brzmi bardziej jak obsada serialu Netflix niż rzeczywista praca. rodzina… i też tak często się czuje.
Poszerzenie definicji rodziny
Nie jest tajemnicą, że tradycyjna rodzina nuklearna poszła drogą Czarnobyla, a mniej więcej ostatni rok zmienił kształt gospodarstw domowych, gdy ludzie przeżywają COVID-19. Zamówienia dotyczące schronisk przyspieszyły niektóre relacje, a inne zamroziły, a dorosłe dzieci w rekordowych ilościach wróciły do domu.
Chociaż dla wielu rodzin była to nowa rzeczywistość, przez większość mojego życia należała do mnie. Ostatnim razem, gdy byłem częścią rodziny nuklearnej, miałem 8 lat. Rodzice rozstali się, gdy byłam w podstawówce, a kiedy poznałam mojego przyszłego męża na studiach, miał już 9-miesięczną córkę.
Pomagałem zmieniać pieluchy, zanim mogłem legalnie kupić piwo. Kiedy dorastała, nieznajomi przez cały czas mylili mnie z jej matką, ponieważ oboje byliśmy blondynami i niebieskookimi, a jej ojciec wyglądał tak samo jak Sycylijczyk.
Zawsze byłem trochę zaskoczony, że ktokolwiek mógł pomyśleć, że jestem wystarczająco dorosły, by mieć dziecko, a nawet wiedzieć, co z nim zrobić. Nigdy nie miałam młodszego rodzeństwa i byłam w najlepszym razie początkującą opiekunką. Byłem w dziwnej sytuacji, ponieważ nie byłem rodzicem, ale przyjmowałem wiele ról i obowiązków jednego z nich.
Obecnie nie ma zbyt wielu zasobów dla ludzi w mojej sytuacji, a wtedy było ich znacznie mniej. Z pewnością nikt, kogo znałem, nie był w podobnych okolicznościach, więc proszenie o radę nie było możliwe. Musiałem go uskoczyć przez całe jej dzieciństwo.
Bycie ojczymem wiąże się z wyjątkowymi wyzwaniami
Oprócz wszystkich trudności związanych z wychowywaniem każdego dziecka, miałem dodatkowy ciężar związany z wychowywaniem kogoś innego dziecko. Nie podejmowałem decyzji ani nawet nie miałem nic do powiedzenia, ale musiałem pomagać egzekwować zasady i być wzorem do naśladowania.
Chodziłam na spotkania kościelne i uczestniczyłam w Wielkim Poście, mimo że nigdy nie byłam religijna, uporządkowałam swoje święta zgodnie z jej harmonogramem opieki i upewniłam się, że zawsze ma prezent na Dzień Matki.
Pomaganie w wychowaniu mojej pasierbicy oznaczało również zajęcie miejsc w pierwszym rzędzie dla kontrowersyjnego związku, który rozgrywał się między jej rodzicami, i to bardziej potwierdziło moje zobowiązanie, że nigdy się nie rozwiodę, niż rozłam moich rodziców.
Mimo to, po prawie 20 latach spędzonych razem, rozstaliśmy się z mężem, gdy jego córka miała 18 lat, a nasz syn 3 lata. Wychowywanie dzieci w odstępie ponad dziesięciu lat nie jest czymś, co bym polecał. bezpłatną opiekunkę do dziecka, gdy tylko jej potrzebowałem.
Chciałem, żeby moja pasierbica cieszyła się swoim przyrodnim bratem - nie miała do niego żalu (przynajmniej nie bardziej niż wtedy, gdy nagle musiała zrezygnować ze statusu jedynego dziecka w wieku 15 lat), więc upewniłem się, że zawsze entuzjastycznie zgadzam się z nią. zrobić dla niego wszystko.
Mój syn w niczym nie przypominał mojej pasierbicy. Powiedzenie, że dziewczęta są łatwe, gdy są młode, i trudne, gdy osiągają wiek dojrzewania, a chłopcy, wręcz przeciwnie, brzmiało dla mnie całkowicie prawdą. W tym samym czasie miałem do czynienia z dwójką dzieci na ich najwyższym poziomie trudności. Ale dzięki uczestnictwu w obozie dla rodziców przez ostatnie półtorej dekady czułem się gotowy na to nowe wyzwanie.
Pod wieloma względami doświadczenie bycia ojczymem przygotowało mnie nie tylko do bycia mamą, ale także do bycia samotną mamą.
Zostanie samotną matką
Pewien prawnik rodzinny, z którym niedawno rozmawiałem, powiedział mi, że jednym z najlepszych czynników prognostycznych dobrostanu dziecka jest to, jak dobrze dorośli radzą sobie z rodzicielstwem. Mój były i ja mogliśmy nie zgodzić się na wiele, ale oboje zgodziliśmy się, że nie chcemy wychowywać naszego syna w obliczu ciągłych konfliktów i stresu.
Mój syn z pewnością może być garstką, ale jest niesamowicie szczęśliwym dzieckiem i niesamowicie dobrze przystosował się do naszego rozstania, a następnie oboje wprowadzamy się z nowymi partnerami. Komunikacja między mną a moim byłym nie jest idealna, ale pracowaliśmy nad różnicami, zawsze stawiając naszego syna i jego córkę na pierwszym miejscu.
Moja pasierbica wprowadziła się do mnie, kiedy zaczęła studia, i pozostajemy tak blisko jak zawsze. Trudno jest mieć studentkę i pierwszoklasistkę pod jednym dachem (trudniejsze dla niej niż dla mnie, jestem tego pewien), ale nie zamieniłbym tego na nic.
Nigdy nie spodziewałam się, że moja droga do rodzicielstwa będzie wyglądać tak, jak wyglądała, ale prawdopodobnie najbardziej szalona jak dotąd krągłość spotkała mojego chłopaka i doświadczyła rodzicielstwa w zupełnie inny sposób - z drugiej strony.
Wprowadziliśmy się razem po kilku latach randek i nagle to ja ustalam zasady, narzucam dyscyplinę i mam do czynienia z byłym, podczas gdy on próbuje dowiedzieć się, jaka jest jego rola w tym wszystkim.
Lubię myśleć, że bycie przybranym rodzicem uwrażliwiło mnie na cienką linię, którą zawsze kroczy, ale sytuacja, w której się znalazł, jest zupełnie inna niż ta, w którą wkroczyłem 20 lat temu. I oczywiście globalna pandemia dodała kolejną warstwę komplikacji.
Mieliśmy sporo problemów, ale niedawno powiedziałam mojemu chłopakowi, że nie oczekuję, że będzie miał takie same relacje z moim synem, jak ja z moją pasierbicą.
Część jego podróży jako przybranego rodzica będzie polegała na nauce odgrywania własnej roli w życiu mojego syna. Nie martwię się tym, bo wiem - z doświadczenia - jest to możliwe. Dla mnie liczy się tylko to, że jesteśmy wszyscy razem.
Może nie wszyscy mamy takie samo DNA, to samo nazwisko, a nawet poglądy na temat temperatury, na jaką należy ustawić termostat, ale dla mnie, jakkolwiek nas nazwiesz, zawsze będziemy rodziną.
Jill Waldbieser pisze o jedzeniu, zdrowiu i rodzicielstwie i mieszka w Bucks County w Pensylwanii.
