Czy nastolatki mogą zmienić świat? Alexander Mancevski tak uważa.
Zainspirowany uczniem gimnazjum z cukrzycą typu 2 w swojej społeczności, Mancevski był dopiero w dziesiątej klasie, kiedy założył organizację non-profit o nazwie Health Through Science, która zajmuje się zwalczaniem chorób, którym można zapobiec.
Mancevski przyznaje, że trzeba było wytrwałości, aby przywódcy społeczni traktowali go poważnie w tak młodym wieku, ale szybko się sprawdził.
W ciągu zaledwie jednego roku organizacja rozrosła się z 30 uczniów-ochotników do 150 osób, zapewniając opiekę mentorską 1500 uczniom szkół podstawowych w Austin w Teksasie i okolicach.
19-latek jeszcze nie skończył. Tej jesieni Mancevski rozpoczyna młodszy rok na Uniwersytecie Harvarda, gdzie studiuje biochemię. Planuje karierę w medycynie.
„Zdrowie poprzez naukę zainspirowało mnie do zostania lekarzem, który nie tylko leczy pacjentów, ale także inspiruje społeczności do tworzenia programów zapobiegania chorobom i chorobom” - mówi.
Zapytaliśmy Mancevskiego o jego studia, cele i przeszkody. Oto, co miał do powiedzenia.
Ten wywiad został zredagowany ze względu na zwięzłość, długość i przejrzystość.
Co skłoniło Cię do podjęcia studiów?
Zdrowy tryb życia stał się moją pasją w piątej klasie, kiedy poznałam gimnazjalistę z cukrzycą typu 2 (T2D). Chciałem mu pomóc, więc przeprowadziłem badania dotyczące pediatrycznej T2D i odkryłem, że jest to choroba, której można zapobiec.
Co więcej, dowiedziałem się, że praktycznie każda szkoła podstawowa w Austin ma co najmniej jednego ucznia z T2D. Musiałem coś z tym zrobić.
Zostałem wystawcą zdrowia na imprezach szkolnych i społecznych. W ciągu 5 lat dotarłem do ponad 2000 uczniów i rodzin.
Później wyobraziłem sobie Inicjatywę Health Through Science (HTS), organizację, która uczyłaby świadomości zdrowotnej poprzez programy nauczania przedmiotów ścisłych w czasie zajęć szkolnych.
Szesnaście szkół podstawowych z uczniami z grup ryzyka ostatecznie zaprosiło HTS do przeprowadzenia prezentacji na temat świadomości zdrowotnej.
Opowiedz nam o swojej pracy, którą już wykonałeś, a także o swoich celach na przyszłość.
Założyłem HTS, co było dla mnie wyzwaniem do doskonalenia umiejętności przywódczych. HTS promował projekty Science Fair skupione na zdrowym stylu życia, a nasi wolontariusze pomagali dzieciom w ukończeniu badań.
Kiedy miałem 17 lat, mój pedagog szkolny polecił mnie do nagrody Gloria Barron dla młodych bohaterów. Wykorzystałem tę nagrodę, aby częściowo sfinansować nagrodę pieniężną za nową nagrodę HTS na regionalnych targach naukowych.
Moim następnym celem jest rozpoczęcie nagród za zdrowie w innych regionach, takich jak region Alamo, który obejmuje San Antonio.
Tego lata kontynuuję badania, które rozpocząłem w Harvard Radcliffe Institute for Advanced Study we wrześniu 2018 r. Prowadzę również badania w David Rockefeller Center for Latin American Studies.
Planowałem podróżować i prowadzić badania w Chile, ale zamiast tego będę pracować zdalnie ze szkołą medyczną na Universidad Católica de Chile, opracowując ramy oceny współpracy w zakresie opieki psychiatrycznej, która koncentruje się na integracji opieki psychiatrycznej z podstawową opieką zdrowotną .
Jaką przeszkodę napotkałeś, zbliżając się do swoich celów?
Główną przeszkodą są organizacje, które nie wierzą w siłę i determinację nastolatków i nastolatków.
Byłem 10-letnim wystawcą zdrowo żyjącym. Uważam, że piąta klasa to dobry czas na promowanie zdrowego stylu życia, ponieważ [młodzi ludzie] mogą doskonalić swoje umiejętności komunikacyjne i organizacyjne oraz nauczyć się radzić sobie z władzami, z którymi muszą współpracować.
Na początku powiedziałbym sobie, że jeśli tak, a tak daliby mi tylko 5 minut, ta osoba zobaczyłaby, że jestem poważny i zdolny.
Musiałem być bardzo wytrwały i błagać władze o poświęcenie w każdym tygodniu trochę czasu na spotkanie z nastolatką o błyszczących oczach, która ma wielkie pomysły na to, jak zmienić świat.
W HTS wiemy, że jest wielu potencjalnych nastoletnich liderów. HTS wzmacnia ich, eliminując przeszkody, zapewniając mentorów i pozwalając im być najlepszą wersją siebie.
Jakie przesłanie chciałbyś przekazać dzieciom z cukrzycą typu 2?
Głównym przesłaniem dla odbiorców powinno być to, że nie definiuje ich T2D, ani ich waga, ani okoliczności.
T2D nie jest problemem człowieka - to problem społeczny i społeczny. Tylko kompleksowe strategie naprawdę rozwiązują problem T2D.
Jak możemy oczekiwać, że dzieci będą jeść warzywa, gdy mieszkają na pustyni? Jak możemy oczekiwać, że dzieci z mniejszości będą aktywne, chodzić lub biegać, gdy wezwie się policję, jeśli ktoś zobaczy dzieci biegające w dzielnicy o niskich dochodach?
Chciałbym im powiedzieć, że T2D to choroba, która dotyka wiele rodzin latynoskich, w tym moją. Mój dziadek ze strony ojca i babcia ze strony matki mieli T2D, o której nie wiedziałem, zanim zapytałem.
Gdy dowiedziałem się więcej, zdałem sobie sprawę, że T2D nie musi być moim przeznaczeniem. Czytałem, że można to poprawić i zarządzać za pomocą prostych zmian żywieniowych, pojedynczo.
Chciałbym również przekazać informację, że aktywność fizyczna to radosne zajęcie, a nie żmudny, nudny obowiązek.
Dlaczego kwestie związane z jedzeniem i odżywianiem są dla Ciebie ważne?
Pustynie żywnościowe i niedostępność zdrowej żywności na obszarach o niskich dochodach to ważne kwestie. Jak możemy prosić ludzi o wybieranie zdrowej żywności, jeśli w ich sąsiedztwie nie ma takiej żywności?
Ludzie mogą albo kupić [wartość jednego posiłku] świeżych produktów za 4 dolary, albo dostać [warte jednego tygodnia] niezdrowej konserwowanej lub pakowanej żywności w tej samej cenie. Nie możemy się dziwić, że rodzice o niskich dochodach wybierają to drugie.
Nierówności uniemożliwiają rodzicom dokonywanie zdrowych wyborów stylu życia i kupowanie pożywnej żywności. Wiem, że rodzice chcą jak najlepiej dla swoich dzieci. Chcą, aby ich dzieci odnosiły sukcesy i były szczęśliwe.
Jednak nie sądzę, aby obecne strategie były skierowane do wszystkich rodziców, aby zapobiegać T2D, zanim to nastąpi. Nikt nie żyje w próżni, więc rodzice mogą dokonywać zdrowych wyborów dla swoich dzieci tylko wtedy, gdy społeczeństwo dostarcza informacji i zasobów.
Ponieważ jedzenie jest dużą częścią Twojej pracy promującej zdrowy tryb życia, czy możesz podzielić się swoimi ulubionymi wspomnieniami o jedzeniu?
Moim ulubionym wspomnieniem kulinarnym było obserwowanie, jak moja mama przygotowywała moje ulubione danie peruwiańskie, arroz con pollo (ryż z kurczakiem), gdy byłem małym dzieckiem. Dania peruwiańskie wymagają trochę czasu, ale uczą też opóźnionej gratyfikacji.
W pierwszej klasie dowiedziałem się, że brązowy ryż jest zdrowszym substytutem białego ryżu i że każdy posiłek musi zawierać warzywa. Nasza praca domowa polegała na podzieleniu się tym w domu i to zrobiłem.
Byłem podekscytowany, gdy moja mama postąpiła zgodnie z moją sugestią i stworzyła brązowy ryż z kurczakiem i warzywami.
Dowiedziałem się, że zdrowsze danie jest równie smaczne i poczułem, że mogę być agentem zmian w mojej rodzinie.
Joni Sweet jest niezależną pisarką specjalizującą się w podróżach, zdrowiu i zdrowiu. Jej prace zostały opublikowane przez National Geographic, Forbes, Christian Science Monitor, Lonely Planet, Prevention, HealthyWay, Thrillist i nie tylko. Bądź na bieżąco z nią na Instagramie i przeglądaj jej portfolio.
