Moje ciało zawiodło mnie przez ponad rok, kiedy desperacko próbowałam zajść w ciążę. Teraz, gdy mam 18 miesięcy macierzyństwa, widzę swoje ciało w zupełnie inny sposób.
Kiedy próbowałam zajść w ciążę, nienawidziłam swojego ciała bardziej niż kiedykolwiek.
Nie dlatego, że przytyłam kilka kilogramów, co kojarzyło mi się z odstawieniem pigułki po tym, jak od wieków stosowałem antykoncepcję. To nie wzdęcia spowodowane przez moje wahające się hormony czy przypadkowe pryszcze wywołane cystami drażniły mnie, kiedy spojrzałam w lustro. To nie bezsenne noce spędzone na zamartwianiu się i workach pod oczami nie miały dziecka do pokazania.
Wiedziałem, że mój wygląd fizyczny był tylko produktem ubocznym tego procesu. Po raz pierwszy w historii (wskazując na wiele lat problemów z pewnością siebie), mój związek z moim ciałem nie miał nic wspólnego z tym, jak wyglądałem, ani z liczbą na skali, ani z tym, jaki rozmiar dżinsów mógłbym założyć.
Nienawidziłem swojego ciała, ponieważ bez względu na to, ile miłości starałem się mu okazać, ta miłość była boleśnie nieodwzajemniona. Moje ciało dosłownie zawiodło mnie przez 13 miesięcy, kiedy desperacko próbowałem zajść w ciążę. Moje ciało nie robiło tego, co myślałem, że powinno, tego, co chciałem. I czułam się bezsilna we własnej skórze.
Szybko do przodu do szczęśliwego poczęcia, cudownego małego chłopca i 18 miesięcy macierzyństwa - a teraz widzę swoje ciało w zupełnie inny sposób.
Trochę o tej nieodwzajemnionej miłości
Jeszcze zanim oficjalnie rozpoczęliśmy całość chodźmy na dziecko starałem się kochać swoje ciało tak bardzo, jak to tylko było możliwe i bardziej niż kiedykolwiek. Skupiłam się na stosowaniu zbilansowanej diety, ponownej ocenie moich tak zwanych toksycznych kosmetyków i produktów oraz próbach odstresowania (jeśli to możliwe w przypadku stresu związanego z niepłodnością!).
Kiedy zaczęliśmy próbować, ograniczyłem kawę i wyeliminowałem wino i zastąpiłem je jeszcze większymi zajęciami Pilates, Barre i innymi ćwiczeniami. Być może nie powinnam była słuchać opowieści starych żon o tym, co mogłoby zwiększyć moje szanse na zajście w ciążę, ale pomogły mi dać złudzenie kontroli, kiedy kontrola wydawała się nieco poza zasięgiem.
Oczywiście moje ciało - które skończyło 37 lat w trakcie tego procesu i było już uważane za stare według standardów płodności - wydawało się nie obchodzić. Im więcej miłości okazywałem, tym bardziej wydawało się, że mnie nienawidzi - i tym bardziej zacząłem go nienawidzić. Podwyższony poziom prolaktyny, zmniejszona rezerwa jajnikowa, poziom hormonu folikulotropowego (FSH), który był zbyt wysoki, aby nawet rozpocząć zapłodnienie in-virto (IVF), kiedy w końcu byliśmy gotowi do podjęcia takiego kroku… Czułem się, jakby moje ciało drwiło ze mnie.
Ciąża faktycznie dała mi pewność siebie
Wtedy nasza pierwsza inseminacja wewnątrzmaciczna (IUI) - przeprowadzona z serią leków doustnych i strzałem spustowym tego samego miesiąca, w którym dostaliśmy czerwone światło do IVF - zmieniła to wszystko. Kiedy w końcu zaszłam w ciążę i po USG i badaniach potwierdziły, że wszystko rośnie tak, jak powinno, zaczęłam doceniać to, co potrafi mój organizm.
Spędziłem 5 miesięcy z głową wiszącą nad muszlą klozetową na znak, że moje ciało było na pokładzie. Chwile czystego zmęczenia były sygnałami, że moje ciało kieruje swoją energię do mojej macicy. Właściwie każdy dodatkowy centymetr w mojej talii sprawiał, że doceniałem swoje ciało jeszcze bardziej.
Dorastałem - zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Właściwie lubiłam być w ciąży, nawet ze stresem i ograniczeniami wynikającymi z dość skomplikowanej ciąży. Byłem wdzięczny, że ostatecznie moje problematyczne umieszczenie łożyska wymagało zaplanowanego cięcia cesarskiego dopiero po 38 tygodniach (a nie wcześniej). Moje ciało w końcu robiło to, co chciałem. Pozwoliło mi zostać mamą… i stać się nią w sposób, w jaki miałam nadzieję.
Nowe dziecko, nowa ja
Kochanie teraz swojego ciała polega na kochaniu go za to, co potrafi. Chodzi o to, aby spojrzeć na moją bliznę po cesarskim cięciu (o której przez większość czasu zapominam) i poczuć się jak superbohater - taki, którego natychmiast podsycił słodki zapach dziecka i błogie chwile noworodka.
Nadal jestem pod wrażeniem, że moje ciało urodziło tego niesamowitego małego człowieka. Nadal jestem pod wrażeniem, że moje ciało dosłownie karmiło go przez pierwsze 10 miesięcy jego życia. Jestem pod wrażeniem, że moje ciało może nadążyć za fizycznymi wymogami macierzyństwa - brakiem snu, podnoszeniem i kołysaniem, a teraz bieganiem za bardzo energicznym 18-miesięcznym dzieckiem. To najbardziej satysfakcjonująca, ale fizycznie wymagająca rola, jaką wielu z nas kiedykolwiek miało.
Jasne, bonusem jest to, że moje ramiona są silniejsze niż kiedykolwiek i że wciąż mam wytrzymałość (pomimo tego wszystkiego powyżej), aby od razu wskoczyć na nowe zajęcia taneczne. Ale uwielbiam jeszcze bardziej, że mój nieco głębszy pępek służy mojemu synowi jako nieskończona fascynacja, a moje ciało jest najlepszą przytulną poduszką dla mojego bardzo przytulnego małego chłopca.
Mogłem urodzić małego człowieka, ale jest to również tak, jakbym urodził nowego mnie, a przynajmniej bardziej akceptującego i wdzięcznego. Mogę być surowy dla siebie jako rodzic (to znaczy, kto nie jest?), Ale posiadanie dziecka sprawiło, że dużo bardziej wybaczałam sobie, kim jestem - niedoskonałości i wszystko inne. To ja. To jest moje ciało. Jestem cholernie dumny z tego, co potrafi.
Barbara Kimberly Seigel jest nowojorską redaktorką i pisarką, która swoimi słowami zbadała wszystko - od dobrego samopoczucia i zdrowia po rodzicielstwo, politykę i popkulturę. Obecnie prowadzi niezależne życie, podejmując się swojej najbardziej satysfakcjonującej dotychczas roli - mamy. Odwiedź ją na BarbaraKimberlySeigel.com.
.jpg)
