Być może słyszałeś już termin „syndrom sztokholmski”. Dzieje się tak, gdy dana osoba rozwija pozytywny związek ze swoim oprawcą lub oprawcą.
Czy wiesz, że istnieje przeciwieństwo syndromu sztokholmskiego? Nazywa się to zespołem Limy. W zespole Limy oprawca lub oprawca tworzy pozytywny związek ze swoją ofiarą.
Czytaj dalej, gdy odkrywamy, czym dokładnie jest zespół Limy, jego historię i nie tylko.
Jaka jest definicja zespołu Limy?
Zespół Limy to psychologiczna reakcja, w której oprawca lub oprawca nawiązuje pozytywną więź z ofiarą. Kiedy tak się dzieje, mogą stać się empatyczni w stosunku do okoliczności lub stanu danej osoby.
Ogólnie rzecz biorąc, nie ma zbyt wielu dostępnych informacji na temat zespołu Limy. Chociaż istnieje kilka potencjalnych przykładów tego zjawiska w wiadomościach i kulturze popularnej, badania naukowe i studia przypadków są nadal nieliczne.
Jaka jest historia zespołu Limy?
Nazwa zespołu Limy pochodzi od kryzysu zakładników, który rozpoczął się pod koniec 1996 roku w Limie w Peru. Podczas tego kryzysu kilkuset gości na przyjęciu zorganizowanym przez ambasadora Japonii zostało schwytanych i przetrzymywanych jako zakładników.
Wielu jeńców było dyplomatami wysokiego szczebla i urzędnikami rządowymi. Ich porywaczami byli członkowie Ruchu Rewolucyjnego Tupaca Amaru (MTRA), którego głównym żądaniem było uwolnienie członków MTRA z więzienia.
W pierwszym miesiącu kryzysu zwolniono wielu zakładników. Wielu z tych zakładników miało duże znaczenie, przez co ich uwolnienie wydawało się sprzeczne z intuicją w kontekście zaistniałej sytuacji.
Co tu się stało?
Zamiast zakładników tworzących pozytywną więź ze swoimi porywaczami, jak to ma miejsce w przypadku syndromu sztokholmskiego, wydaje się, że stało się odwrotnie - wielu porywaczy zaczęło współczuć swoim jeńcom.
Ta odpowiedź została nazwana zespołem Limy. Skutki zespołu Limy zmniejszyły prawdopodobieństwo, że więźniowie zostaną skrzywdzeni, jednocześnie zwiększając szanse na uwolnienie lub pozwolenie na ucieczkę.
Kryzys zakładników zakończył się ostatecznie wiosną 1997 r., Kiedy to podczas operacji sił specjalnych uwolniono pozostałych zakładników.
Jakie są objawy zespołu Limy?
Ogólnie rzecz biorąc, osoba może mieć zespół Limy, gdy:
- są na pozycji oprawcy lub oprawcy
- tworzą pozytywny związek z ofiarą
Należy zauważyć, że termin „pozytywny związek” jest bardzo szeroki i może obejmować wiele rodzajów uczuć. Niektóre przykłady mogą potencjalnie obejmować jedną z następujących czynności lub ich kombinację:
- poczucie empatii dla sytuacji więźnia
- zwracanie większej uwagi na potrzeby lub pragnienia więźnia
- zaczynając identyfikować się z jeńcem
- rozwijanie uczucia przywiązania, sympatii, a nawet uczucia dla jeńca
Jakie są przyczyny zespołu Limy?
Zespół Limy jest nadal słabo poznany i przeprowadzono bardzo niewiele badań na temat przyczyn tego zespołu. Wiele z tego, co wiemy, pochodzi z kryzysu zakładników, który dał nazwę syndromowi Limy.
Po kryzysie osoby zaangażowane zostały ocenione przez zespół medyczny, który odkrył, że wielu członków MTRA przywiązało się do swoich jeńców. Niektórzy nawet powiedzieli, że w przyszłości chcieliby uczęszczać do szkoły w Japonii.
Zaobserwowano również następujące cechy:
- Młodzież: Wielu członków MTRA zaangażowanych w kryzys zakładników było nastolatkami lub młodymi dorosłymi.
- Ideologia: Wielu porywaczy miało niewielką wiedzę na temat faktycznych kwestii politycznych stojących za operacją i wydawało się, że byli bardziej zaangażowani w zyski pieniężne.
Z tych informacji wynika, że osoby, u których rozwinie się zespół Limy, mogą być młodsze, mniej doświadczone lub nie mieć silnych przekonań.
Oprócz tych cech mogą odgrywać rolę inne czynniki:
- Rapport: Nawiązanie przyjaznej relacji z porywaczem może przyczynić się do powstania pozytywnej więzi. Pamiętaj, że wielu więźniów w kryzysie w Limie było dyplomatami, którzy mieliby doświadczenie w komunikacji i negocjacjach.
- Czas: spędzanie dłuższego czasu z osobą może sprzyjać rozwojowi więzi. Jednak jest mało prawdopodobne, aby odegrało to główną rolę w kryzysie w Limie, ponieważ wielu zakładników zostało uwolnionych wcześnie.
Jakie są przykłady zespołu Limy?
Oprócz kryzysu zakładników w Limie możesz zastanawiać się nad innymi przykładami zespołu Limy. Przyjrzyjmy się kilku przykładom poniżej.
Piękna i Bestia
W klasycznej bajce „Piękna i Bestia” postać Belle zostaje wzięta do niewoli przez Bestię w zemście za wtargnięcie jej ojca. (Szczegóły różnią się w zależności od wersji, ale jest to główny punkt fabularny).
Początkowo Bestia jest wobec niej okrutna i zamyka ją w pokoju w zamku. W przeciwieństwie do kogoś, kto doświadcza syndromu sztokholmskiego, Belle ma negatywne, pełne urazy uczucia wobec Bestii.
Z biegiem czasu uczucia Bestii do Belle słabną. Identyfikuje się z jej trudną sytuacją jako więźnia i daje jej wolność na terenie zamku. Belle wciąż chcąc opuścić swoją niewolę, ostrożnie zauważa te zmiany w Bestii.
Ale kiedy ojciec Belle zachoruje, Belle prosi Bestię, aby pozwoliła jej odejść, aby mogła opiekować się swoim chorym ojcem. Bestia, czując do niej empatię, pozwala jej opuścić zamek i wrócić do domu.
Należy zauważyć, że kiedy Belle odchodzi, nie planuje powrotu do zamku Bestii. Ostatecznie robi to, aby zapobiec zabiciu zreformowanej Bestii przez mieszkańców miasta, którzy zostali sprowokowani do zabicia go przez antagonistę o imieniu Gaston.
Prawdziwy przypadek zespołu Limy
Przykład zespołu Limy w prawdziwym życiu jest udokumentowany w artykule Vice o pozytywnym związku, który powstał między mężczyzną w Uttar Pradesh w Indiach a jego porywaczami.
W rzeczywistości jest to dobry przykład zarówno zespołu Limy, jak i zespołu sztokholmskiego w pracy, ponieważ porwany mężczyzna zaczął odnosić się do wartości swoich oprawców, a porywacze zaczęli go traktować życzliwie i ostatecznie wypuścić z powrotem do wioski.
Jak możesz sobie radzić z zespołem Limy?
Obecnie nie mamy zbyt wielu informacji ani raportów z pierwszej ręki na temat zespołu Limy i jego wpływu na osoby, które go rozwijają.
Więź między porywaczami i ich jeńcami, a także to, co na nią wpływa, jest tematem wymagającym dalszych badań.
Na pierwszy rzut oka kusi, by spojrzeć na zespół Limy w pozytywnym świetle. Dzieje się tak, ponieważ wiąże się to z rozwijaniem przez oprawcę lub oprawcę pozytywnego związku lub empatii z ofiarą.
Ale ważne jest, aby pamiętać, że to połączenie zachodzi w ramach nierównej dynamiki władzy i często w traumatycznych okolicznościach.
Z tego powodu osoby z zespołem Limy mogą doświadczać sprzecznych lub mylących myśli i uczuć.
Jeśli byłeś zamieszany w sytuację, w której uważasz, że rozwinąłeś się w zespół Limy, poszukaj porady psychologicznej, która pomoże Ci lepiej zrozumieć odczucia, których doświadczasz, i radzić sobie z nimi.
Jak wypada syndrom Limy w porównaniu z zespołem sztokholmskim?
W zespole sztokholmskim osoba rozwija pozytywne uczucia w stosunku do swojego oprawcy lub oprawcy. To przeciwieństwo zespołu Limy.
Uważa się, że zespół sztokholmski może być mechanizmem radzenia sobie, pomagającym komuś przetworzyć i zaakceptować swoją sytuację w okresie traumy.
Chociaż zespół Limy jest słabo zdefiniowany, istnieją cztery cechy, które często są związane z rozwojem zespołu sztokholmskiego. Są to sytuacje, gdy osoba:
- uważa, że istnieje zagrożenie dla ich życia, które zostanie przeprowadzone
- dostrzega wartość w drobnych uczynkach ze strony oprawcy lub oprawcy
- jest odizolowany od poglądów lub punktów widzenia innych niż ich oprawca lub oprawca
- nie wierzy, że mogą uciec ze swojej sytuacji
Prowadzi się więcej badań nad zespołem sztokholmskim niż zespołem Limy, chociaż często ogranicza się to do małych badań.
Oprócz sytuacji związanych z porwaniami i zakładnikami, badania wskazują, że zespół sztokholmski może wystąpić w następujących sytuacjach:
- Obraźliwe relacje: może to obejmować wszelkie formy wykorzystywania fizycznego, emocjonalnego lub seksualnego. W dokumencie z 2007 roku zauważono, że osoby, które doświadczyły przemocy, mogą nawiązać więź ze swoim sprawcą lub z nim współpracować.
- Handel ludźmi w celach seksualnych: badanie z 2018 roku analizujące wywiady z prostytutkami wykazało, że wiele ich osobistych relacji z ich doświadczeń było zgodnych z aspektami zespołu sztokholmskiego.
- Przemoc wobec dzieci: W artykule z 2005 roku zauważono, że więź emocjonalna, która może rozwinąć się między dzieckiem a sprawcą, może umożliwić sprawcy, ale także chronić je długo po ustaniu krzywdzenia.
- Sport: artykuł z 2018 roku badał dynamikę relacji między sportowcami i trenerami, którzy stosują obraźliwe metody trenerskie, oraz to, jak może to być przykładem zespołu sztokholmskiego.
Należy również pamiętać, że każdy człowiek inaczej reaguje na stres i traumę. W związku z tym nie u wszystkich osób wystąpi syndrom sztokholmski po umieszczeniu w jednej z powyższych sytuacji.
Chociaż zespół Limy obserwowano w scenariuszach porywania i brania zakładników, obecnie nie wiadomo, czy może się rozwinąć w ramach czterech dodatkowych scenariuszy omówionych powyżej.
Na wynos
Zespół Limy to reakcja psychologiczna, w której oprawca lub oprawca nawiązuje pozytywny związek z ofiarą. Jest przeciwieństwem syndromu sztokholmskiego i został po raz pierwszy opisany po kryzysie zakładników w Limie w Peru w latach 90.
Doniesienia po kryzysie zakładników w Limie wskazują, że młodość, brak doświadczenia i ideologia oprawców mogły odegrać rolę w rozwoju zespołu Limy. Przyczynił się do tego również kontakt z jeńcami.
Ogólnie rzecz biorąc, obecnie niewiele jest dostępnych informacji na temat zespołu Limy oraz tego, jak i kiedy go leczyć. Udział w poradnictwie psychologicznym może pomóc ludziom radzić sobie z uczuciami związanymi z zespołem Limy.
.jpg)
