Słyszałeś o walce lub ucieczce, ale czy słyszałeś o „płakaniu”?
Niedawno pisałem o czwartym typie reakcji na traumę - nie walcz, uciekaj, a nawet zamarzaj, ale płowy.
Termin został po raz pierwszy ukuty przez terapeutę i ocalałego Pete'a Walkera, który napisał o nim w swojej przełomowej książce „Complex PTSD: From Surviving to Thriving”. Pozwólcie, że powiem wam, że jako koncepcja całkowicie zmieniła dla mnie grę.
Krótko mówiąc, „łakomstwo” to wykorzystywanie przyjemności dla ludzi do rozpraszania konfliktów, poczucia większego bezpieczeństwa w związkach i zdobywania aprobaty innych.
Jest to nieprzystosowany sposób tworzenia bezpieczeństwa w naszych kontaktach z innymi, zasadniczo odzwierciedlając wyobrażone oczekiwania i pragnienia innych ludzi.
Często wynika to z traumatycznych doświadczeń na wczesnym etapie życia, jak opisałem w artykule z zeszłego miesiąca.
Odbiło się to na tak wielu z was i od tego czasu dostałam wiele pytań, jak rozpoznać w nas tego typu reakcje, szczególnie w naszych codziennych interakcjach.
Mogę mówić tylko z własnego doświadczenia, ale wśród typów „płowych” istnieje szereg podobieństw, które moim zdaniem są warte odnotowania.
Mam zamiar podzielić się siedmioma zmaganiami, których wielu z nas wydaje się doświadczać jako zadowalających ludzi. Jeśli to brzmi znajomo, ty, mój przyjacielu, prawdopodobnie wiesz co nieco o łaknięciu.
1. Walczysz, by czuć się „widzianym” przez innych.
Jeśli jesteś płowym typem, prawdopodobnie bardzo koncentrujesz się na pokazaniu się w sposób, który sprawia, że osoby wokół ciebie czują się komfortowo, a także w bardziej toksycznych związkach, aby uniknąć konfliktów.
Ale wadą tego jest to, że niekoniecznie jesteś najbardziej autentycznym sobą. Im bardziej płaczesz i uspokajasz innych, tym większe jest prawdopodobieństwo, że czujesz się nieznany innym, nawet w bliskich związkach.
Jeśli nikt nie widzi twojego autentycznego ja, może to prowadzić do poczucia bycia niezrozumianym, a nawet urazy, że nikt cię tak naprawdę nie „widzi”.
Bolesna ironia polega na tym, że często to ty zaciemniasz ich zdolność widzenia siebie.
2. Nie wiesz, jak powiedzieć ludziom „nie”.
Typy płowe są prawie zawsze rozciągnięte i cienkie. Dzieje się tak, ponieważ tak bardzo zależy nam na uszczęśliwianiu innych, że wygadujemy „oczywiście!” i tak!" zanim nawet przyjdzie nam do głowy powiedzieć „nie mogę teraz” lub „nie, dziękuję”.
Twoje hasło może nawet brzmieć jak „to żaden problem, naprawdę!”
Tymczasem po cichu boisz się góry przysług, na które się zapisałeś - lista, która wydaje się tylko wydłużać w miarę upływu dnia.
Masz związek miłości / nienawiści z byciem pomocnym i bez względu na to, ile razy próbujesz zerwać ze słowem „tak”, powiedzenie „nie” po prostu nie przychodzi ci naturalnie.
3. Albo wypluwasz emocje nie wiadomo skąd, albo przeładowujesz je na odległych nieznajomych.
Może się to wydawać paradoksalne, ale tak nie jest, jeśli naprawdę o tym pomyślisz.
Chcesz uszczęśliwić najbliższych, co oznacza, że nie chcesz się otwierać, gdy walczysz - więc robisz to tylko wtedy, gdy jesteś na skraju całkowitego załamania, ponieważ trzymałeś to wszystko w sobie zbyt długo.
Z drugiej strony dystans ułatwia też posiadanie uczuć.
Dlatego właśnie ludzie, których właśnie poznaliśmy, mogą nagle stać się tak intymni jak najlepsi przyjaciele w jednej rozmowie (i dlaczego zostałem blogerem, bądźmy prawdziwi).
Miły nieznajomy w barze? Jasne, opowiem ci wszystko o mojej traumie. Och, oto wątek na Twitterze o najgorszej rzeczy, jaka mi się kiedykolwiek przytrafiła. Oto przerażający Facebook SOS - mam na myśli status.
Potrzebujemy ujścia dla naszych emocji, ale posiadanie emocji może być tak odrażające, prawda? Więc przerzucamy je na ludzi, w których jeszcze nie zainwestowaliśmy, których już więcej nie zobaczymy lub w których jest bezpieczna odległość (jak w mediach społecznościowych).
W ten sposób, jeśli ktoś obciąża nas kaucją za bałagan lub „za dużo” - inaczej nazywany byciem człowiekiem - to boli mniej, a stawka nie jest tak wysoka.
4. Czujesz się winny, kiedy jesteś zły na innych ludzi.
Możesz znaleźć wiele wymówek dla kiepskiego zachowania innych ludzi, nie uznając winy za siebie. Możesz się zdenerwować, tylko po to, by poczuć się jak Prawdziwy Potwór za to, że pięć minut później odczuwa jakieś uczucia. Możesz nawet czuć, że nie wolno ci „denerwować się” na innych ludzi.
Zrobiłem to niedawno, kiedy prawie uderzył mnie samochód, i od razu poszedłem do miejsca, w którym zastanawiałem się, czy po prostu źle zrozumiałem, co się stało.
Trudno jest „źle zrozumieć” kogoś, kto wciska pedał gazu, gdy przechodzisz przed jego samochodem, ale tak przekonany że w jakiś sposób to musiała być moja wina.
Jeśli walczysz, by się złościć na ludzi, zamiast tego obwiniać siebie lub usprawiedliwić czyjeś nieuprzejme zachowanie, w rzeczywistości się zbladasz - ponieważ spychasz swoje uczucia i przepisujesz historię, wszystko po to, aby uspokoić drugą zaangażowaną osobę .
5. Czujesz się odpowiedzialny za reakcje innych ludzi.
Za każdym razem, gdy polecam komuś restaurację lub książkę, następuje chwila lub dwie intensywne paniki. „A jeśli tego nienawidzą?” Zastanawiam się. „A co, jeśli nie jest tak dobre, jak pamiętam?”
Czasami po prostu pozwalam innym ludziom podejmować decyzje o tym, dokąd idziemy i co robimy razem, ponieważ jeśli coś pójdzie nie tak, to nie dlatego, że „nie udało mi się” dokonać dobrego wyboru.
Kiedyś poczułem się winny, ponieważ mój znajomy spędził 30 minut szukając parkingu w pobliżu kawiarni, w której wybrałem się z nimi spotkać. Jakbym jakoś kontrolował, czy jest wolne miejsce parkingowe.
To trochę szalone, jeśli o tym pomyślisz, prawda? Ponieważ nie możesz zaaranżować cudzych kubków smakowych, w magiczny sposób poznać ich preferencji dotyczących książek ani przewidzieć, czy ta wystawa sztuki, którą chcesz zobaczyć, jest rzeczywiście warta odwiedzenia.
Jednak biorę na siebie śmieszną odpowiedzialność za to, czy ludzie dobrze się bawią - do tego stopnia, że zapominam, że ja też powinienem się dobrze bawić.
To tylko kolejny podstępny przejaw „płowej” reakcji w akcji (i dodana w tym odrobina współzależności).
Staramy się przewidywać szczęście kogoś innego, ponieważ w głębi duszy czujemy się za nie odpowiedzialni - i robimy wszystko, co w naszej mocy, aby ludzie, na których nam zależy, nie byli rozczarowani.
6. Stwierdzasz, że narażasz swoje wartości.
Na początku może to być trudne do zauważenia. Możesz myśleć o sobie jako o człowieku miłym, dobrym w kompromisie, z którym łatwo się dogadać. Ale jeśli zwrócisz uwagę na rozmowy, które prowadzisz, możesz zauważyć, że jesteś trochę zbyt przyjemne - do tego stopnia, że potwierdzasz punkty widzenia, z którymi tak naprawdę się nie zgadzasz.
Czasami są to niegroźne rzeczy, na przykład mówienie, że nie masz preferencji co do tego, gdzie jesz obiad, a faktycznie to robisz. Innym razem jest to głębsza kwestia, na przykład weryfikacja perspektywy lub zachowania, z którym się nie zgadzasz.
„Jasne, seksizm w tym filmie naprawdę tylko trochę mi przeszkadzał, ale masz rację, zdjęcia były na najwyższym poziomie”. „O tak, prawdopodobnie nie jest dla ciebie dobrą przyjaciółką. Rozumiem, dlaczego wysłałeś ten zły tekst”.
Jeśli okaże się, że siedzisz na płocie, aby nikogo nie denerwować, prawdopodobnie do pewnego stopnia słabniesz - i może nadszedł czas, aby zastanowić się, czy nadal czujesz się dobrze, czy nie.
7. Czasami dysocjujesz w sytuacjach społecznych.
Łamanie się często wymaga emocjonalnego zamknięcia. Im mniej mamy własnych, wyraźnych uczuć, tym łatwiej jest przystosować się do emocji innych ludzi i dostosować się do nich.
Czasami może to prowadzić do dysocjacji, w której odłączamy się emocjonalnie. Może się to objawiać jako marzenie, oddalanie się, wycofywanie, a nawet „wygaszanie”, gdy jesteśmy przytłoczeni sytuacjami społecznymi.
Jest to również powód, dla którego płowe mogą tak bardzo odnosić się do innych reakcji na traumę, takich jak lot lub zamarzanie.
Jeśli czujemy, że „łakomstwo” zawodzi nas w kłótni, że nie zadziała z konkretną osobą lub po prostu nie wiemy, jak kogoś zadowolić, możemy sprawdzić emocjonalnie lub polegać na innych „eskapistach” ”, Dzięki czemu nie musimy się już angażować.
Jesteśmy bardziej podatni na wszystko, co wiąże się z dysocjacją, ponieważ już dystansujemy się od naszych własnych emocji dla dobra innych.
Brzmi znajomo?
Myślę, że muszę umieścić „Fawning Isn not Fun” na koszulce czy czymś w tym rodzaju, ponieważ to prawda: to jest do bani.
Ciągłe uciszanie siebie i odpychanie emocji może być bolesne, a wszystko to podczas nadgodzin, aby przewidywać emocje innych ludzi.
Wiele osób prosiło o pochlebstwo: „Czy to nie jest manipulacja?” Ale myślę, że to mija się z celem.
To obezwładniające, bierze się z bólu, a poczucie winy po prostu nie jest skutecznym sposobem motywowania ludzi do rozpakowania traumy i pokazania się w inny sposób osobom, na których im zależy.
Ale miejmy nadzieję, że jeśli zaczniesz od zauważenia tych wzorców w swoim życiu i będziesz miał okazję pracować z niesamowitym terapeutą, możesz zacząć zmieniać orientację na bardziej autentyczny, satysfakcjonujący sposób łączenia się z innymi.
Nieważne, ile to jest warte, wiedz, że jestem z wami w tej trudnej, skomplikowanej podróży. Jednak staje się łatwiejsze - mogę ci to obiecać.
To ciężka praca, ale zasługujesz na poczucie całości i widzenie w każdym związku.
Pracujesz tak ciężko, aby okazywać to współczucie innym - dlaczego nie zaoferować go sobie?
Sam Dylan Finch jest redaktorem zajmującym się zdrowiem psychicznym i chorobami przewlekłymi w Healthline. Jest także blogerem odpowiedzialnym za Let’s Queer Things Up !, gdzie pisze o zdrowiu psychicznym, pozytywnym nastawieniu do ciała i tożsamości LGBTQ +. Jako adwokat pasjonuje się budowaniem społeczności dla osób w trakcie rekonwalescencji. Możesz go znaleźć na Twitterze, Instagramie i Facebooku lub dowiedzieć się więcej na samdylanfinch.com.
Ten artykuł pierwotnie ukazał się tutaj.
