Po porodzie czułam się odłączona i samotna. Ale udało mi się uzyskać pomoc - i Ty też możesz.
Nigdy nie byłem wielkim kupującym. To znaczy, kiedy byłem dzieckiem, lubiłem wędrować po przejściach Toys R Us i Kay Bee Toys - wciskając przyciski „Try Me” i testując skutery - ale mój romans z rzeczami szybko się skończył.
Kupuję artykuły spożywcze, bo muszę. Zakupy odzieży i wystroju domu są (mniej lub bardziej) ograniczone. Jednak po urodzeniu córki regularnie przechadzałem się po Walgreens i Foodtown, zbierając cukierki, świece i inne drobiazgi.
Dlaczego? Ponieważ te „rzeczy” mnie wypełniały. Połączyli mnie z innymi i przysłowiowym prawdziwym światem, którego w 6 tygodniu po porodzie bardzo potrzebowałam. Czułem się nieobecny w życiu.
Czułem się, jakbym patrzył na męża, córkę i innych przez podwójnie taflowe szkło.
Widzisz, byłem samotny i pozbawiony snu. Godziny zlewały się w jedną całość. Dni stały się nie do odróżnienia i kiedy widziałem wschody i zachody słońca, księżyc, aw niektóre dni deszcz, pogoda niewiele dla mnie znaczyła.
Uwięziony w moim podejściu na czwarte piętro na Brooklynie pod moją karmiącą piersią laską, zacząłem tracić zmysły… więc szedłem. Robiłem zakupy. Te przedmioty stały się dowodem mojego istnienia.
Choć brzmi to dziwnie, Glade PlugIns dowiodły, że żyję.
Zakupy dały mi również cel i interakcja dorosłych, której bardzo mi brakowało. Wszyscy rozmawiali ze mną o moim dziecku - jaka była słodka, jaka była dobra, jaka była ładna i jakie miałam szczęście - ale to było coś. To było lepsze niż cisza.
To powiedziawszy, rozmowy (takie jak mój uśmiech) były wymuszone. Moje słowa były sztywne. Powiedziałem to, co uważałem, że powinienem - nie to, co czułem.
Nie powiedziałam nikomu, że nienawidzę macierzyństwa. Nie powiedziałem nikomu, że boję się mojej córki i siebie, i nikomu nie powiedziałem, że wierzę, że popełniłem straszny błąd. Że byłam złą mamą. Zamiast tego skinąłem głową i uśmiechnąłem się.
Doskonale pamiętam napięcie, które poczułem w szczęce, kiedy inna matka powiedziała mi, żebym cenił te chwile. To były najlepsze dni w moim życiu.
Czy to mogła być prawda?
Martwiłem się, że ma rację. Martwiłem się, że nigdy nie będzie lepiej - że nigdy nie polepszy się - i nie mogłem tego znieść. Po miesiącach wędrowania po Walgreens w pozbawionej snu mgiełce zdecydowałem, że chcę umrzeć.
Zresztą: zdałem sobie sprawę, że ja potrzebne umrzeć, ponieważ mój mąż zasługiwał na więcej, moja córka zasługiwała na więcej, a wejście na cztery kondygnacje schodów wydawało się niemożliwe.
Wstrzymywałem oddech od 4 miesięcy i w ten wyjątkowo ciepły październikowy dzień powietrze się skończyło.
Ale zanim się poddałam, poddałam się. Zadzwoniłam do męża i wszystko mu opowiedziałam. Wrócił do domu i umówiłam się na pilną wizytę w mojej położniczej ginekologii, aby uzyskać pomoc.
Trudno dokładnie wyjaśnić, jak to jest z depresją poporodową. Żyje na autopilocie lub unosi się pod powierzchnią zamarzniętego jeziora. Twój ruch. Życie toczy się, ale ty nie jesteś jego częścią. Wrażenia są przytłumione (lub wzmocnione), a Ty czujesz się przytłoczony lub odrętwiały. A jedyne jasne myśli, które masz, to smutek i wstręt do samego siebie.
Uważasz, że nie jesteś wystarczająco inteligentny lub wystarczająco dobry. Kwestionujesz swoje zdolności jako pracownika, współmałżonka, rodzica i przyjaciela. Dajesz wszystko, co masz, i nadal wiesz, że to nie wystarczy, i czujesz się winny, że czujesz te rzeczy w ogóle.
Masz szczęśliwe dziecko. Zdrowe dziecko. Jesteś błogosławiony.
To nie takie proste
Chory czy nie, dobrze jest nie pielęgnować każdej chwili. To jest również bardzo wspólny.
Według Urzędu ds. Zdrowia Kobiet 1 na 9 kobiet doświadczy depresji poporodowej. I chociaż objawy są różne - niektórzy doświadczają skrajnego smutku, epizodów płaczu i niskiego poziomu energii, podczas gdy inni czują niepokój, poirytowanie i brak przywiązania do noworodka - jest pomoc i nadzieja.
Opcje leczenia obejmują zmianę stylu życia, leki i terapię. Pomoc jest dostępna w wielu formach i może zapewnić ulgę, wsparcie i strategie przepracowania swoich uczuć.
To powiedziawszy, zmiana nie nastąpi z dnia na dzień. Podczas gdy po raz pierwszy szukałem pomocy w depresji poporodowej, gdy moja córka miała 16 tygodni, wyzdrowiałem dopiero w jej pierwszych urodzinach.
Prawdę mówiąc, jeśli mam być w pełni szczery, „wydostanie się” z poporodowej mgiełki zajęło mi półtora roku. Ale sytuacja poprawiała się stopniowo, powoli. I świętowałem, gdzie byłem, a nie tam, gdzie inni oczekiwali, że będę, bo byłem tego wart (i ty też).
Pomoc przy poporodowych zaburzeniach nastroju
- Postpartum Support International (PSI) oferuje telefoniczną linię kryzysową (800-944-4773) i pomoc tekstową (503-894-9453), a także skierowania do lokalnych dostawców.
- National Suicide Prevention Lifeline oferuje bezpłatne całodobowe telefony zaufania dla osób w kryzysie, które mogą rozważać odebranie sobie życia. Zadzwoń pod numer 800-273-8255 lub wyślij SMS-a „HELLO” pod numer 741741.
- National Alliance on Mental Illness (NAMI) jest zasobem zawierającym zarówno telefoniczną linię kryzysową (800-950-6264), jak i SMS-ową linię kryzysową („NAMI” pod numer 741741) dla każdego, kto potrzebuje natychmiastowej pomocy.
- Motherhood Understood to społeczność internetowa założona przez osobę, która przeżyła depresję poporodową, oferująca zasoby elektroniczne i dyskusje grupowe za pośrednictwem aplikacji mobilnej.
- Mom Support Group oferuje bezpłatne wsparcie peer-to-peer w rozmowach Zoom prowadzonych przez przeszkolonych facylitatorów.
Kimberly Zapata jest matką, pisarką i zwolenniczką zdrowia psychicznego. Jej prace pojawiły się na kilku stronach, w tym w Washington Post, HuffPost, Oprah, Vice, Parents, Health i Scary Mommy - żeby wymienić tylko kilka - a kiedy jej nos nie jest pochowany w pracy (lub dobrej książce), Kimberly wolny czas spędza na bieganiu Większe niż: choroba, organizacja non-profit, której celem jest wzmocnienie pozycji dzieci i młodych dorosłych zmagających się z chorobami psychicznymi. Idź dalej Kimberly Facebook lub Świergot.
