Carol Ramos-Gerena ma misję zmiany systemu żywnościowego w Puerto Rico. W końcu, dlaczego 85 procent żywności zależy od importu z zagranicy, skoro klimat może sprzyjać całorocznej uprawie?
„Dzięki historycznej kolonizacji Puerto Rico, jednym konkretnym sposobem na dekolonizację naszego kraju jest dekolonizacja naszego podniebienia, naszego talerza i sposobu, w jaki odnosimy się [do] naszej żywności i zasobów naturalnych” - mówi.
Zainspirowany rozprawą Myrny Comas Pagan, byłej sekretarz rolnictwa Puerto Rico, Ramos-Gerena zaczął już sadzić ziarno samowystarczalności w lokalnym systemie żywnościowym.
Spędziła ostatnią dekadę, wspierając ogrody społeczne w szkołach publicznych i wygłaszając wykłady na temat agroekologii i suwerenności żywieniowej.
Tej jesieni 29-latka rozpocznie studia doktoranckie z planowania systemu żywnościowego na Uniwersytecie Stanowym Nowego Jorku w Buffalo, który ma nadzieję, że da jej narzędzia potrzebne do uczynienia systemu żywnościowego Puerto Rico bardziej sprawiedliwym, niezależnym, i sprężysty.
Zapytaliśmy Ramos-Gerenę o jej studia, cele i przeszkody. Oto, co miała do powiedzenia.
Ten wywiad został zredagowany ze względu na zwięzłość, długość i przejrzystość.
Co skłoniło Cię do podjęcia studiów?
Jestem pod głębokim wpływem nierówności i niesprawiedliwości w systemie żywnościowym Puerto Rico, spowodowanych naszymi stosunkami kolonialnymi ze Stanami Zjednoczonymi i zaostrzonych niedawnymi klęskami żywiołowymi i kryzysami zdrowotnymi.
Z biegiem lat stało się dla mnie jasne, w jaki sposób należy zająć się tymi nierównościami i niesprawiedliwościami w systemie żywnościowym na większą skalę.
Kiedy publikowano prace Myrny Comas Pagan, robiłam licencjat z biologii i aktywnie uczestniczyłam w studenckim stowarzyszeniu rolniczym, gdzie poznawałam agroekologię.
Krytyczna świadomość i przekonanie studentów, którzy byli członkami tego stowarzyszenia, oraz sposób, w jaki wprowadzali słowa w czyn, zmotywowały mnie do przyłączenia się, wspierania i rozwijania kilku inicjatyw agroekologicznych w Puerto Rico w ciągu ostatnich 10 lat.
Opowiedz nam o swojej pracy, którą już wykonałeś, a także o swoich celach na przyszłość.
Wspierałem rozwój około 13 ogrodów szkolnych i społecznych oraz prowadziłem ponad 30 wykładów na temat agroekologii i suwerenności żywieniowej w całym kraju, głównie w ramach wolontariatu.
Zaraz po tym, jak huragany Irma i Maria uderzyły w Puerto Rico, społeczność szkolna Berwind Country Club przyjęła moje wsparcie i zbudowaliśmy miejski projekt agroekologiczny, który teraz rozciąga się od gimnazjum Berwind po otaczające je osiedla mieszkaniowe.
Od tego czasu projekt ten otrzymał dofinansowanie między innymi na obóz letni agroekologiczny dla 100 uczniów, wycieczkę dla dwóch nauczycieli do American Community Garden Association w Atlancie oraz budowę kompostowni, szklarni i ogrodu.
Zainspirowana tymi doświadczeniami mam nadzieję, że w przyszłości będę lepiej przygotowany do wspierania krajowego i międzynarodowego zespołu nauczycieli, rolników, studentów i innych podmiotów w transformacji systemu żywnościowego Puerto Rico.
Zdjęcia: Erika P. Rodriguez
Jakie przeszkody napotkałeś, pracując nad swoimi celami?
Jedną z przeszkód, jakie napotkałem w swojej pracy naukowej, jest brak publicznych informacji i danych o naszym systemie żywnościowym. Prawdopodobnie będę nadal napotykał przeszkody w dostępie do danych, gdy będę robił doktorat.
Mam nadzieję, że poprzez mój program i uniwersytet w Buffalo’s Food System Planning and Healthy Community Lab uzupełnię niektóre luki informacyjne.
Jestem szczególnie zainteresowany budowaniem wiedzy na temat tego, kto jest kim wśród naszych lokalnych rolników agroekologicznych i jak oni łączą się ze sobą i pasują do całego systemu żywnościowego. Chciałbym również udokumentować ich odporność i opór pod warstwami ucisku i katastrof.
Ponieważ jedzenie było główną inspiracją dla Twojej pracy i ambicji, czy możesz nam opowiedzieć o swoim ulubionym wspomnieniu?
W Puerto Rico mamy powiedzenie „Dime con quién andas y te diré quién eres” (powiedz mi, z kim spędzasz czas, a powiem ci, kim jesteś).
To prawda - większość moich znajomych to miłośnicy jedzenia, miejscy farmerzy, miłośnicy roślin, zaangażowani nauczyciele i ludzie, którzy wierzą w transformację systemu żywnościowego w Puerto Rico i pracują nad tym.
Mamy [uroczyste] potlucks, wykorzystując to, co wyhodowaliśmy z naszych miejskich ogrodów, dzieląc się nasionami i narzędziami, a nawet koordynowaliśmy spotkania rodzinne, aby dzielić się wiedzą na temat niezależności żywieniowej, odżywiania i praktyk agroekologicznych. Staliśmy się przedłużonym stołem i korytarzem jadalnych projektów przydomowych.
Moja najbliższa rodzina również odegrała dużą rolę w uczynieniu zdrowej żywności priorytetem w okresie dorastania. Mam nadzieję, że to samo doświadczenie jest nadal dostępne dla przyszłych pokoleń rodzin i że mogą one tworzyć własne lokalne społeczności zdrowej żywności.
Dlaczego kwestie związane z żywnością są dla Ciebie ważne?
Sposób, w jaki zostałem wychowany, miał wiele wspólnego z tym, dlaczego jestem uzależniony od kwestii związanych z jedzeniem i edukacji żywieniowej.
Jako córka dwóch studentów pierwszego pokolenia byłam świadkiem, jak dostęp do edukacji, opieki zdrowotnej i mieszkań zapewnia bardzo zróżnicowaną jakość życia w tej samej rodzinie.
Urodziłem się w rodzinie z klasy średniej [z] matką, która pochodziła ze wsi w Puerto Rico i była narażona na tradycyjne, tropikalne rolnictwo i smaki wiejskiego krajobrazu oraz ojciec, który wychował się w miejskim projekcie mieszkaniowym. i miał bardzo ograniczony dostęp do lokalnej, zdrowej żywności.
Wychowani w biednych rodzinach, oboje moi rodzice ukończyli college i zobowiązali się zapewnić mojemu bratu i mnie jakość życia, o jakiej marzyli, w tym zdrową żywność, wysokiej jakości edukację, opiekę zdrowotną, stabilne warunki mieszkaniowe i liczne zajęcia pozalekcyjne.
Dorastając zauważyłem, jak te możliwości i doświadczenia różniły się od tych innych członków mojej rodziny, co zawsze stanowiło dla mnie wyzwanie, bym był świadomy tych przywilejów.
Jakie przesłanie chciałbyś przekazać Portorykańczykom na temat ich systemu żywieniowego?
Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za naprawienie niesprawiedliwości i nierówności naszego kolonialnego i uprzemysłowionego systemu żywnościowego, uczynienie go mniej podatnym na zagrożenia i pracę na rzecz równości żywności i suwerenności.
Nie wystarczy pozostawić transformację producentom agroekologicznym i odpowiedzialnym konsumentom.Potrzebujemy, aby cała ludność posiadała umiejętności żywieniowe, rozumiała rolnictwo i wiedziała, jak opowiadać się za transformacją i równością w systemie żywnościowym na poziomie krajowym.
Joni Sweet jest niezależną pisarką specjalizującą się w podróżach, zdrowiu i zdrowiu. Jej prace zostały opublikowane przez National Geographic, Forbes, Christian Science Monitor, Lonely Planet, Prevention, HealthyWay, Thrillist i nie tylko. Bądź na bieżąco z nią na Instagramie i przeglądaj jej portfolio.
