Przegląd
Miliony Amerykanów żyje z co najmniej jedną chorobą skóry. Prawdopodobnie znasz te bardziej powszechne, takie jak trądzik, egzema i trądzik różowaty. W rzeczywistości istnieje duża szansa, że sam możesz mieć jeden z nich.
Istnieje również wiele rzadszych chorób skóry, o których możesz nie wiedzieć. Mogą wahać się od łagodnych do zagrażających życiu. W niektórych przypadkach mogą wpływać na jakość życia osób, które je rozwijają.
Przeczytaj krótki przegląd niektórych z tych mniej znanych warunków.
Zdjęcia mniej znanych chorób skóry
Hidradenitis ropne
Ropne zapalenie gruczołów potowych (HS) jest przewlekłym stanem zapalnym, który powoduje powstawanie zmian chorobowych na częściach ciała w miejscach, gdzie skóra styka się ze skórą. Najczęstszymi obszarami występowania wyprysków są:
- pachy
- pachwina
- tyłek
- uda
- piersi
Chociaż przyczyna HS nie jest znana, jest prawdopodobne, że hormony odgrywają rolę w jego rozwoju, ponieważ zwykle rozpoczyna się on w okresie dojrzewania.
Do 2 procent populacji cierpi na tę chorobę. Najczęściej występuje u osób z nadwagą lub palących. Kobiety są ponad trzy razy bardziej narażone na HS niż mężczyźni.
Uważa się, że czynniki genetyczne i układ odpornościowy są czynnikami odpowiedzialnymi za rozwój choroby.
czy wiedziałeś?Osoby z ropnym zapaleniem nerek są bardziej narażone na pewne schorzenia (lub choroby współistniejące), takie jak:
- trądzik
- nieswoiste zapalenie jelit (IBD)
- tetrada okluzji pęcherzykowej (grupa stanów zapalnych skóry obejmująca trądzik konglobata, rozwarstwienie tkanki łącznej skóry głowy i choroba zatok włosowatych)
- syndrom metabliczny
- zespół policystycznych jajników (PCOS)
- rak kolczystokomórkowy skóry dotkniętej chorobą
- cukrzyca typu 2
Początkowe objawy HS to wypryski, które wyglądają jak pryszcze lub czyraki. Te wypryski pozostają na skórze lub znikają, a następnie pojawiają się ponownie.
Nieleczone mogą wystąpić cięższe objawy, takie jak blizny, infekcja i wypryski, które pękają i wydzielają cuchnący płyn.
Obecnie nie ma lekarstwa na HS, ale dostępnych jest wiele opcji leczenia, które pomagają radzić sobie z objawami. Obejmują one:
- maści miejscowe,
- leki przeciwzapalne, w tym leki biologiczne do wstrzykiwań
- terapia hormonalna
W cięższych przypadkach można rozważyć operację.
Odwrotna łuszczyca
Odwrotna łuszczyca jest czasami nazywana łuszczycą międzywyrodkową. Podobnie jak w przypadku HS, stan ten powoduje powstawanie czerwonych zmian na częściach ciała w miejscach, gdzie skóra dotyka skóry. Te zmiany nie są podobne do wrzenia. Wydają się być gładkie i błyszczące.
Wiele osób z łuszczycą odwrotną ma również co najmniej jeden inny typ łuszczycy na ciele. Eksperci nie są do końca pewni, co powoduje łuszczycę, ale genetyka i układ odpornościowy są kluczowymi czynnikami.
Łuszczyca dotyka około 3 procent ludzi na całym świecie, a od 3 do 7 procent osób z łuszczycą ma łuszczycę odwrotną.
Ponieważ skóra w obszarach ciała o dużym tarciu jest wrażliwa, leczenie tego stanu może być trudne. Kremy steroidowe i maści do stosowania miejscowego mogą być skuteczne, ale w przypadku nadużywania często powodują bolesne podrażnienie.
Osoby żyjące z cięższymi przypadkami łuszczycy odwrotnej mogą również potrzebować terapii światłem ultrafioletowym B (UVB) lub wstrzykiwanych leków biologicznych, aby poradzić sobie z ich stanem.
Rybia łuska arlekina
Rybia łuska arlekina to rzadkie zaburzenie genetyczne, które powoduje, że dzieci rodzą się z twardą, grubą skórą, która tworzy na ich ciele łuski w kształcie rombu.
Płytki te, oddzielone głębokimi pęknięciami, mogą wpływać na kształt ich powiek, ust, nosa i uszu. Mogą również ograniczać ruch kończyn i klatki piersiowej.
Na całym świecie zgłoszono około 200 przypadków. Stan ten jest spowodowany mutacją w genie ABCA12, który umożliwia organizmowi wytwarzanie białka niezbędnego do prawidłowego rozwoju komórek skóry.
Mutacja zapobiega transportowi lipidów do górnej warstwy skóry i powoduje powstawanie płytek przypominających łuski. Płytki utrudniają:
- radzić sobie z utratą wody
- regulują temperaturę ciała
- zwalczać infekcję
Rybia łuska arlekina jest chorobą autosomalną recesywną przenoszoną przez zmutowane geny, po jednym od każdego z rodziców.
Ponieważ biologiczni nosiciele rzadko wykazują objawy, testy genetyczne mogą zidentyfikować zmiany w genach i określić prawdopodobieństwo wystąpienia lub przekazania jakichkolwiek zaburzeń genetycznych.
Najczęstszym sposobem leczenia rybiej łuski arlekina jest ścisła kuracja zmiękczających skórę emolientów i naprawiających skórę nawilżaczy. W ciężkich przypadkach można również stosować doustne retinoidy.
Choroba Morgellona
Choroba Morgellona jest rzadkim stanem, w którym małe włókna i cząsteczki wyłaniają się z owrzodzeń skóry, wywołując wrażenie, że coś pełznie po skórze.
Niewiele wiadomo na temat tej choroby, ale według Morgellons Research Foundation dotyczy ona ponad 14 000 rodzin.
Morgellons występuje najczęściej u białych kobiet w średnim wieku. Jest również ściśle powiązany z boreliozą.
Niektórzy lekarze uważają, że jest to problem psychologiczny, ponieważ jego objawy są podobne do objawów zaburzenia zdrowia psychicznego zwanego infestacją urojeniową.
Objawy są bolesne, ale nie zagrażają życiu. Typowe objawy to:
- swędząca wysypka lub owrzodzenie skóry
- czarny materiał włóknisty w skórze i na skórze
- zmęczenie
- niepokój
- depresja
Zmiany dotyczą jednego konkretnego obszaru: głowy, tułowia lub kończyn.
Ponieważ choroba Morgellona nadal nie jest w pełni poznana, nie ma standardowej opcji leczenia.
Osoby z tą chorobą zwykle powinny pozostawać w bliskim kontakcie z zespołem opieki zdrowotnej i szukać leczenia objawów, takich jak lęk i depresja.
Elastoderma
Elastoderma to rzadka choroba charakteryzująca się zwiększonym rozluźnieniem skóry na określonych obszarach ciała.Powoduje to, że skóra zwisa lub zwisa w luźnych fałdach.
Może wystąpić na dowolnej części ciała, ale najczęściej dotyczy to szyi i kończyn, zwłaszcza wokół łokci i kolan.
Mniej niż 1 na 1 000 000 osób na całym świecie cierpi na tę chorobę. Dokładna przyczyna elastodermii nie jest znana. Uważa się, że jest to wynikiem nadprodukcji elastyny, białka, które zapewnia strukturalne wsparcie organom i tkankom.
Nie ma lekarstwa ani standardowego leczenia elastodermy. Niektóre osoby przechodzą operację usunięcia dotkniętego obszaru, ale luźna skóra często powraca po operacji.
Choroba zatok włosowatych
Choroba zatok włosowatych powoduje powstawanie małych otworów lub tuneli u podstawy lub fałd pośladków. Objawy nie zawsze są oczywiste, więc większość ludzi nie szuka leczenia, a nawet nie zauważa choroby, dopóki nie pojawią się problemy.
Rozwija się, gdy ocierają się o siebie włosy między pośladkami. Wynikające z tego tarcie i nacisk popychają włosy do wewnątrz, powodując ich wrastanie.
Ten łagodny stan występuje u 10 do 26 osób na każde 100 000. Większość osób z tym schorzeniem ma od 15 do 30 lat, a zapadalność u mężczyzn jest dwukrotnie większa niż u kobiet.
Często dotyka ludzi pracujących na stanowiskach wymagających długiego siedzenia. Jest to również współwystępowanie ropnego zapalenia gruczołów potowych (HS).
Leczenie zakażonej zatoki włosowatej zależy od kilku czynników:
- objawy
- wielkość ropnia
- niezależnie od tego, czy jest to pierwsza infekcja, czy nawracająca infekcja
Leczenie jest zwykle inwazyjne i polega na drenowaniu zajętej zatoki włosowej z widocznej ropy. Często stosuje się również antybiotyki, gorące okłady i maści do stosowania miejscowego.
Jeśli jesteś jednym z 40 procent osób z tą chorobą, u których występują nawracające ropnie, koniecznie porozmawiaj z lekarzem o dodatkowych opcjach chirurgicznych.
Pemphigusegetans
National Institutes of Health (NIH) klasyfikuje pęcherzycę jako grupę chorób autoimmunologicznych, które powodują, że układ odpornościowy atakuje zdrowe komórki naskórka. Naskórek to wierzchnia warstwa skóry.
Podobnie jak w przypadku HS, zmiany skórne lub pęcherze pojawiają się w miejscach, w których skóra w naturalny sposób dotyka lub ociera się o siebie. Pojawiają się również w lub na:
- usta
- gardło
- oczy
- nos
- okolice narządów płciowych
Większość osób z pęcherzycą ma typ znany jako pęcherzyca pospolita. Występuje u 0,1 do 2,7 osób na 100 000.
Pemphigus Vegetans, odmiana pęcherzyca zwyczajna, stanowi od 1 do 2 procent przypadków pęcherzycy na całym świecie.
Pemphigusegetansy mogą być śmiertelne, jeśli nie są leczone. Leczenie koncentruje się na pozbyciu się zmian lub pęcherzy i zapobieganiu ich nawrotom.
Kortykosteroidy lub inne steroidy, które zmniejszają stan zapalny, są zwykle pierwszą linią obrony. Poza tym możesz przejść operację, aby usunąć zmiany lub pęcherze, a wszystko to przy codziennym oczyszczaniu i ubieraniu okolicy.
Leki na jamę ustną i gardło obejmują leczniczy płyn do płukania jamy ustnej lub klobetazol, kortykosteroid i maść stosowane w leczeniu chorób jamy ustnej.
Skórna choroba Leśniowskiego-Crohna
Choroba Leśniowskiego-Crohna to zapalna choroba jelit (IBD), która atakuje przewód pokarmowy.
Żyje z nią około 780 000 Amerykanów. Każdego roku pojawia się około 38 000 nowych przypadków. Naukowcy podejrzewają, że genetyka, układ odpornościowy i środowisko odgrywają rolę w rozwoju choroby Leśniowskiego-Crohna.
Od 20 do 33 procent osób z chorobą Leśniowskiego-Crohna doświadcza zmian skórnych w wyniku tej choroby. Jest to znane jako ognisko skórne.
Zmiany skórne wyglądają podobnie do brodawek narządów płciowych i rozwijają się po przejściu choroby jelit na skórze lub innym narządzie poza jelitem. Obejmuje to oczy, wątrobę i woreczek żółciowy. Może również wpływać na stawy.
Nie ma lekarstwa na chorobę Crohna.
Chirurgia jest opcją leczenia zmian skórnych. Jeśli choroba Leśniowskiego-Crohna i zmiany chorobowe dają przerzuty lub rozprzestrzeniają się, mogą stać się bolesne i prowadzić do śmiertelnych powikłań. Obecnie dostępnych jest kilka opcji leczenia na tym etapie.
Choroba Sneddona-Wilkinsona
Choroba Sneddona-Wilkinsona to stan, w którym ogniska ropne pojawiają się na skórze. Znana jest również jako dermatoza krostkowa pod rogówką (SPD).
Eksperci nie są pewni, co to powoduje. Rzadka i często błędnie diagnozowana choroba zwykle dotyka osoby powyżej 40 roku życia, zwłaszcza kobiety. W związku z tym jego dokładna częstość występowania nie jest znana.
Podobnie jak w HS, między skórą tworzą się miękkie, wypełnione ropą guzki, które mocno się ocierają. Zmiany skórne rozwijają się na tułowiu, między fałdami skórnymi oraz w okolicy narządów płciowych. „Wybuchają” z powodu tarcia.
Świąd lub pieczenie może towarzyszyć trzaskaniu zmian. Po tych odczuciach następuje łuszczenie się skóry i przebarwienia. Chociaż ten stan skóry jest przewlekły i bolesny, nie jest śmiertelny.
Leczeniem z wyboru w tej chorobie jest antybiotyk dapson, w dawce 50 do 200 miligramów (mg) podawanych doustnie każdego dnia.
Liszaj płaski pigmentosus odwrócony
Liszaj płaski barwnikowy odwrócony jest stanem zapalnym, który powoduje przebarwienia i swędzące guzki w miejscach fałdów skórnych.
Dotyczy to głównie ludzi z Azji, tylko około 20 przypadków zostało udokumentowanych na całym świecie. Nikt nie wie, co to powoduje.
Płaskie zmiany lub plamki przebarwionej skóry tworzą małe skupiska. Zwykle nie zawierają ropy, ale czasami mogą. U niektórych osób skóra z czasem oczyszcza się naturalnie, podczas gdy u innych objawy mogą utrzymywać się latami.
Ten stan jest umiarkowany, nie prowadzi do zgonu i można go leczyć kremem do stosowania miejscowego. Kortykosteroidy są podstawowymi opcjami leczenia w celu leczenia, aw niektórych przypadkach mogą nawet pomóc w pigmentacji.
Choroba Dowling-Degos
Choroba Dowling-Degos jest chorobą genetyczną, która powoduje ciemnienie skóry, szczególnie w miejscach fałdowanych, takich jak pachy, pachwiny i okolice stawów.
Chociaż mniej powszechne, zmiany pigmentowe mogą również wpływać na szyję, dłonie, twarz i skórę głowy.
Większość zmian jest niewielka i wygląda jak zaskórniki, ale wokół ust mogą pojawić się czerwone plamy przypominające trądzik.
Zmiany mogą również wyglądać jak wypełnione płynem guzki na skórze głowy. Może wystąpić swędzenie i pieczenie.
Podobnie jak HS, zmiany skórne występują w późnym dzieciństwie lub we wczesnym okresie dojrzewania.
Jednak niektórzy ludzie nie mają żadnych epidemii aż do dorosłości. Dowling-Degos nie zagraża życiu, chociaż osoby z tą chorobą mogą odczuwać niepokój i niepokój.
Obecnie nie ma lekarstwa na tę chorobę. Stosowano terapie od laseroterapii po miejscowe steroidy i retinoidy, ale wyniki są różne i nic nie jest niezawodne.
Na wynos
Jeśli masz do czynienia z chorobą skóry, słuchaj swojego ciała i traktuj poważnie wszelkie objawy.
Porozmawiaj z lekarzem. W razie potrzeby mogą skierować Cię do dermatologa.
Dermatolog może pomóc w postawieniu diagnozy i określeniu najlepszych opcji leczenia określonych problemów.
