Chciałem schudnąć i nabrać pewności siebie. Zamiast tego zostawiłem Weight Watchers z brelokiem i zaburzeniami odżywiania.
W zeszłym tygodniu Weight Watchers (obecnie znany jako WW) uruchomił Kurbo by WW, aplikację odchudzającą przeznaczoną dla dzieci w wieku od 8 do 17 lat. W komunikacie prasowym marki Joanna Strober, współzałożycielka Kurbo, opisuje aplikację jako „zaprojektowaną tak, aby była prosta, zabawna i skuteczna”.
Jako osoba dorosła, która rozpoczęła Weight Watchers w wieku 12 lat, mogę powiedzieć, że nie ma nic prostego ani zabawnego w zaburzeniu odżywiania, które rozwinąłem - i że nadal jestem leczony przez prawie 20 lat później.
Miałem 7 lat, kiedy po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, że moje ciało nie jest akceptowane przez standardy społeczne.
Pamiętam, jak się dowiedziałem, że twój wiek i rozmiar powinny być mniej więcej takie same, a także wyraźnie pamiętam, jak nosić dżinsy bez zdejmowania naklejki „rozmiar 12”.
Ten moment w wieku 7 lat wystaje, ponieważ wciąż czuję ukłucie moich kolegów z klasy, kiedy wskazywali metkę i parsknęli.
Teraz rozumiem - czego z pewnością nie wiedziałem w tamtym czasie - było to, że moje ciało nigdy nie było problemem.
Problemem jest społeczeństwo, które mówi nam, że zdrowie i dobre samopoczucie można zdefiniować uniwersalnie na podstawie liczb na wykresie bez uwzględnienia indywidualności. Nie pomaga też społeczeństwo, które nienawidzi „tłustych” ciał tylko dlatego, że istnieje.
Jako dziecko wiedziałem tylko, że chciałem, by przestały się dokuczać. Chciałem, żeby dzieci przestały rzucać mi gumę we włosy z okien autobusu. Chciałam, żeby dzieci przestały mi mówić, żebym nie jadła kolejnego ciastka.
Chciałem wyglądać jak wszyscy inni. Moje rozwiązanie? Schudnąć.
Sam tego nie wymyśliłem. Na każdym kroku utrata masy ciała była reklamowana jako droga do szczęścia i zjadłem to, co leżało.
Korporacje inwestują ogromne pieniądze marketingowe w utrwalanie idei, że utrata wagi to szczęście. To przekonanie utrzymuje branżę odchudzania w biznesie.
MarketResearch.com szacuje, że całkowity rynek odchudzania w USA wzrósł o 4,1 procent w 2018 roku z 69,8 miliardów dolarów do 72,7 miliardów dolarów.
Przekonanie, że diety są skuteczne, utrzymuje branżę odchudzającą w biznesie - ale rzeczywistość przedstawia zupełnie inny obraz.
Starsze badanie osób dorosłych w wieku 20–45 lat wykazało, że w ciągu 3 lat tylko 4,6 procent uczestników straciło na wadze i nie odzyskało wagi.
W 2016 roku badacze śledzący byłych zawodników z kategorii „Największy przegrany” odkryli, że im bardziej schudł zawodnik, tym wolniejszy stał się ich metabolizm.
Weight Watchers to gigantyczny trybik w maszynie przemysłu dietetycznego. Aplikacja jest bezpłatna, ale zachęcają do korzystania z funkcji konsultacji, usługi za 69 USD miesięcznie, która łączy dziecko z „trenerem”, który rozmawia z nim raz w tygodniu przez 15 minut.
WW nie dotyczy dobrego samopoczucia ani zdrowia; chodzi o wynik finansowy
Milenialsi są teraz uważani za „przyszłe pokolenie dietetyków”.
Co to znaczy? Milenialsi są teraz rodzicami małych dzieci i im młodszy ktoś wciągnie kogoś w kulturę dietetyczną, tym dłużej możesz zabrać im pieniądze.
Weight Watchers nazywa się teraz WW. 30-minutowe cotygodniowe spotkania zostały zastąpione 15-minutowymi wirtualnymi sesjami coachingowymi. Zamiast przypisywać wartości punktowe do żywności, Kurbo kategoryzuje żywność jako czerwoną, żółtą lub zieloną.
Opakowanie tego przesłania mogło się zmienić, ale u podstaw Kurbo promuje to, co zawsze ma Weight Watchers: jedzenie ma wartość moralną.
„WW opisał aplikację jako„ narzędzie holistyczne ”, a nie dietę, ale sposób, w jaki została oznakowana, nie zmienia wpływu, jaki może mieć na użytkowników” - pisze zarejestrowana dietetyk Christy Harrison.
„Programy takie jak ten stanowią podatny grunt dla nieprawidłowego odżywiania, zachęcając dzieci do śledzenia tego, co jedzą, za pomocą systemu„ sygnalizacji świetlnej ”, który dzieli żywność na kategorie czerwone, żółte i zielone, w sposób dorozumiany oznaczając niektóre produkty jako„ dobre ”, a inne jako„ złe ” , ”” Kontynuuje.
Kiedy zaczynałam Weight Watchers w wieku 12 lat, miałam 5'1 ”i nosiłam damski rozmiar 16.
Cotygodniowe spotkania składały się głównie z kobiet w średnim wieku, ale moje doświadczenie jako dziecka na Weight Watchers z pewnością nie jest wyjątkowe.
Weight Watchers, na którym wtedy byłem, był systemem punktowym, który przypisuje wartości liczbowe do żywności na podstawie wielkości porcji, kalorii, błonnika i tłuszczu. Miałeś prowadzić dziennik wszystkiego, co jadłeś, za wartość punktową.
Mantra „jeśli ją ugryziesz, napisz” powtarzała się na każdym spotkaniu.
Każdego dnia przyznano Ci określoną liczbę punktów do spożycia w oparciu o wagę i płeć. Doskonale pamiętam, jak ktoś powiedział mi, że dostaję 2 dodatkowe punkty dziennie, ponieważ miałem mniej niż 15 lat, a moje ciało wciąż się rozwijało.
Myślę, że miałem te 2 punkty wykorzystać na wypicie szklanki mleka każdego dnia, ale na pewno nikt nigdy nie zauważył, że nigdy tego nie robiłem.
Wszystkim, co ktokolwiek w Weight Watchers kiedykolwiek zauważył lub którym się przejmował, była liczba na skali.
Co tydzień moja waga spadała, ale nie dlatego, że jadłem więcej owoców i warzyw. Dowiedziałem się, jak odnieść sukces według standardów Weight Watchers, nie zmieniając drastycznie tego, co jadłem.
Ponieważ nie chciałem, aby moi przyjaciele w szkole wiedzieli, że jestem na Weight Watchers, zapamiętałem wartości punktowe tego, co lubiłem jeść na lunch.
Miałem małe zamówienie frytek na lunch prawie każdego dnia, kiedy byłem na Weight Watchers. To było 6 punktów. Zamieniłem zwykłą colę na dietetyczną, która miała zero punktów.
Nie dowiedziałem się praktycznie niczego o jedzeniu poza liczbą punktów. Moje życie stało się obsesją liczenia punktów.
Weight Watchers miał również metodę przeliczania ćwiczeń na punkty, które można było zjeść. Wykonuj łagodny trening przez 45 minut i możesz zjeść 2 dodatkowe punkty (lub coś w tym rodzaju).
Miałem wiele urazów związanych z ruchem, więc skupiłem się tylko na zjedzeniu określonej liczby punktów, które otrzymałem. Podobnie jak w przypadku codziennych frytek, które zapisywałem w swoim dzienniku, nikt nie zauważył, że nigdy nie wykonywałem żadnych ćwiczeń. Szczerze nie obchodziło ich to. Traciłem na wadze.
Każdego tygodnia, gdy traciłem na wadze, grupa kibicowała mi. Dali szpilki i naklejki oparte wyłącznie na utraconych kilogramach. Każdemu przypisują wagę docelową na podstawie wzrostu. Przy 5'1 ”moja waga docelowa wynosiła od 98 do 105 funtów.
Nawet w tym wieku wiedziałem, że ten zakres nie jest dla mnie realistyczny.
Zapytałem liderów moich Weight Watchers, czy mógłbym zmienić moją docelową wagę. W końcu chciałem otrzymać ostateczną nagrodę Weight Watchers: członkostwo na całe życie.
Z czym wiąże się członkostwo na całe życie? Brelok i możliwość darmowego przychodzenia na spotkania, o ile jesteś w środku DWA funtów swojej wagi docelowej. Należy pamiętać, że średnia waga osoby dorosłej waha się do 5 lub 6 funtów dziennie.
Dzięki notatce od mojego pediatry Weight Watchers pozwoliło mi osiągnąć docelową wagę 130 funtów. Zdobycie i utrata wagi zajęło mi tygodnie.
Moje ciało walczyło ze mną i nie chciałem słuchać
Kontynuowałem z zapałem liczenie i zbieranie punktów. Kiedy w końcu osiągnąłem swoją wagę docelową, wygłosiłem krótką przemowę i dostałem brelok do kluczy dożywotniego członkostwa.
Nigdy więcej nie ważyłem 130 funtów (lub nawet w granicach 2 funtów tego).
Naprawdę wierzyłem, że utrata wagi jest odpowiedzią na wszystkie moje problemy, a kiedy osiągnąłem tę docelową wagę, nic w moim życiu nie zmieniło się drastycznie poza moim wyglądem. Nadal nienawidziłem siebie.
W rzeczywistości nienawidziłem siebie bardziej niż kiedykolwiek. Osiągnąłem swoją docelową wagę, ale wiedziałem, że nigdy nie osiągnę 98 do 105 funtów, których oni (obserwatorzy wagi i społeczeństwo) chcieli, abym był.
Patrząc wstecz na swoje zdjęcia z tamtego czasu, wyraźnie widzę swoją niepewność. Moje ramiona były zawsze skrzyżowane, aby ukryć brzuch, a moje ramiona zawsze były wciągnięte do wewnątrz. Ukrywałem się.
Teraz też widzę, jak bardzo byłam chora.
Moja twarz była wychudzona. Wypadły mi niegdyś gęste, kręcone włosy. Cała tekstura moich włosów zmieniła się i nigdy nie wróciła. Do dziś czuję się niepewnie co do moich włosów.
W ciągu 10 lat zyskałem całą wagę, którą straciłem, a potem trochę. Co kilka lat wracałem do Weight Watchers, aż po dwudziestce odkryłem pozytywne nastawienie do ciała i akceptację tłuszczu.
Pomysł, że mogę być szczęśliwy w ciele, że zmieniłem swoje życie. Nie wierzyłam już w kłamstwo, że utrata wagi sprawi mi radość. Byłem własnym dowodem, że tak nie było.
Odkryłem również, że mam nieleczone zaburzenie odżywiania.
Wiele lat po moim pierwszym spotkaniu Weight Watchers, nadal patrzyłem na jedzenie nie jako paliwo, ale jako nagrodę. Odsunąłem się podczas jedzenia, więc mogłem jeść więcej. Jeśli zjadłem za dużo, byłem zły. Jeśli zrezygnowałem z posiłku, byłem dobry.
Szkody wyrządzone mojemu związkowi z jedzeniem w tak młodym wieku pozostawiły trwały wpływ.
Nawet z pomocą dietetyka i terapeuty pozytywnego dla ciała, aby nauczyć się jeść bardziej intuicyjnie, wiedzy na temat zdrowia w każdym rozmiarze i lat pracy w ramach ruchu akceptacji tłuszczu, nauczenie się tego, co zakorzenili we mnie Weight Watchers, nie było łatwe.
Moje serce pęka z powodu kolejnego pokolenia dzieciaków, które mają teraz jeszcze łatwiejszy dostęp do tej niebezpiecznej wiadomości.
Zamiast mówić dzieciom, że jedzenie to czerwone światło, zachęcam rodziców, aby przyjęli bardziej spersonalizowane, neutralne podejście do swoich dzieci.
Zapytaj, jak czują się po jedzeniu i dlaczego jedzą to, co jedzą. Ćwicz uważność i szukaj lokalnych zasobów dotyczących zdrowia w każdym rozmiarze.
Nie winię mamy za to, że zabrała mnie do Weight Watchers. Nie winię liderów na spotkaniach za świętowanie mojej utraty wagi bez patrzenia, jak to się dzieje. Nie winię nawet mojego pediatry, który podpisał mój list dotyczący wagi docelowej.
Obwiniam społeczeństwo, które jednostronnie ceni szczupłość jako nagrodę.
Do nas wszystkich należy dopilnowanie, aby następne pokolenie dzieci nie tylko miało bardziej pozytywny stosunek do jedzenia, ale też nie dorastało w społeczeństwie, które piętnuje tłuste ciała.
Alysse Dalessandro to blogerka modowa plus size, wpływowa LGBTQ, pisarka, projektantka i profesjonalna mówczyni z Cleveland w Ohio. Jej blog Ready to Stare stał się przystanią dla tych, których moda w inny sposób ignorowała. Dalessandro została doceniona za swoją pracę w zakresie pozytywnego nastawienia do ciała i działań na rzecz LGBTQ + jako jedna z # Pride50 Honorees 2019 NBC Out, członkini klasy Fohr Freshman i jedna z najbardziej interesujących osób w 2018 roku magazynu Cleveland.
-test.jpg)
