Kiedy w końcu zaakceptowałem fakt, że jestem gejem, pomyślałem, że moje życie będzie drastycznie inne niż to, jak zawsze to sobie wyobrażałem. Bolało mnie myślenie, że nigdy nie będę tatą - ale się myliłem.
Mój mąż i ja byliśmy razem od 7 lat, kiedy zaczęła się poważna rozmowa o posiadaniu dzieci. Tak naprawdę nie wiedzieliśmy, od czego zacząć… adopcja czy macierzyństwo zastępcze? Nie byliśmy pewni, co będzie dla nas odpowiednie.
Po przeprowadzeniu badań i rozmowie z innymi parami homoseksualnymi z dziećmi zdecydowaliśmy się na ścieżkę macierzyństwa zastępczego.
Skontaktowaliśmy się z renomowaną agencją macierzyństwa zastępczego i podpisaliśmy z nią kontrakt w marcu 2011 roku, oficjalnie stając się „przyszłymi rodzicami”.
To był początek naszej podróży zastępczej i przejażdżka kolejką górską emocji - przynajmniej dla mnie. Mój mąż jest bardziej pragmatyczny niż ja!
Od pierwszego spotkania, jakie odbyliśmy z koordynatorem ds. Macierzyństwa zastępczego, świadomość, że ojcostwo jest dla mnie naprawdę ważna, była tak potężnie przytłaczająca. Było uniesienie, niepokój, strach, radość… jak to nazywasz, a ja to poczułem.
Ale to wszystko wydawało się takie zniechęcające. W głębi mojej głowy tkwił strach, że coś może pójść nie tak podczas tego procesu i moje marzenie o urodzeniu dziecka zostanie rozwiane. Mimo to parliśmy do przodu.
Znajdowanie wsparcia w zaskakujących miejscach
Naszym pierwszym zadaniem była ocena potencjalnych dawców komórek jajowych (ED) z naszym koordynatorem zastępczym. Po dokładnym rozważeniu naszych możliwości zdecydowaliśmy się na dawcę 384.
Decyzja była oparta na kilku rzeczach - w tym na żywotności jej jajeczek, historii zdrowia jej rodziny oraz na tym, że była podobna do mojego męża i mojej irlandzkiej genealogii. Kolejnym decydującym czynnikiem było to, że była gotowa na spotkanie z naszym dzieckiem pewnego dnia w odległej przyszłości, jeśli tego chcieliśmy.
Następnie, bardziej istotna przeszkoda: musieliśmy znaleźć nosicielkę ciążową (GC), która byłaby najlepsza do noszenia dziecka dla liberalnej, 30-letniej, miejskiej pary gejów.
Przeprowadzanie wywiadów z potencjalnymi przewoźnikami (my przeprowadzaliśmy z nimi wywiady, a oni przesłuchiwali nas) było przytłaczające. Czy nas polubią? Czy zgodziliby się nosić dziecko dla pary homoseksualnej? Jakie relacje nosiciel chciałby mieć z naszym dzieckiem i z nami, jeśli w ogóle?
Koordynator macierzyństwa zastępczego zorganizował kilka rozmów telefonicznych z możliwymi GC i jeden z nich wyróżniał się w naszych umysłach jako wyraźny lider. Byliśmy zaskoczeni, gdy dowiedzieliśmy się, że jest konserwatywną mężatką trójki dzieci, która była policjantką w małym miasteczku pod Dallas w Teksasie.
Nie był to opis kogoś, kogo wyobrażalibyśmy sobie niosąc dziecko dla pary homoseksualnej, ale podczas rozmowy telefonicznej nastąpiło natychmiastowe połączenie.
Aby mieć pewność, że pasujemy do siebie, chcieliśmy się poznać, a najlepszym na to sposobem było spotkanie się osobiście. Mój mąż i ja polecieliśmy do Teksasu na weekend, aby spędzić czas z naszą potencjalną GC i jej rodziną.
Oprowadziła nas po ich mieście, poszliśmy na obiad i spędziliśmy cudowny dzień na jeziorze w ich łodzi. Mimo naszych różnic podróż zakończyła się cudownym sukcesem.
Co za przypływ ulgi, wdzięczności i radości - byliśmy tak podekscytowani, że znaleźliśmy taką (mało prawdopodobną) parę do noszenia naszego dziecka.
Mając nadzieję (i przygotowuję się) na najlepsze
Jednym z najważniejszych szczegółów, o których należy wspomnieć na tym etapie naszej podróży, są umowy i dokumenty prawne, które musieliśmy zabezpieczyć. Na szczęście nasz zastępczy koordynator był na bieżąco z każdym aspektem tego żmudnego procesu.
Chcieliśmy być absolutnie pewni, że kiedy urodzi się nasze dziecko, będziemy jedynymi rodzicami i nie chcieliśmy wikłać się w przerażającą walkę o opiekę. Po zawarciu wiążących umów ruszyliśmy naprzód z ED i GC.
W listopadzie 2011 r., 8 miesięcy po rozpoczęciu naszej podróży zastępczej, nasz ED zakończył pobieranie jaj. Ku naszemu zaskoczeniu zebrano 15 jaj! Byliśmy bardzo wdzięczni - słyszeliśmy tyle historii o niepowodzeniach zastępczych i wielokrotnych odzyskiwaniu. Ale mieliśmy 15 potencjalnych szans zajścia w ciążę.
Krótko po pobraniu jaj, polecieliśmy do Teksasu, aby odwiedzić klinikę płodności, w której znajdowały się nasze zamrożone jaja. Przyszła nasza kolej na dostarczenie nasienia do zapłodnienia jaj.
Podczas procesu zapłodnienia spędziliśmy wiele godzin w poradniach płodności i mieliśmy okazję porozmawiać z innymi parami, które również próbowały zajść w ciążę. Było tak wiele rozczarowań; tyle smutnych historii o nieudanych próbach.
Czy u nas sprawy potoczyłyby się inaczej? Tak wiele rozmów prowadziłam do późnych godzin nocnych z moim mężem: gdyby to nie zadziałało, czy adoptowalibyśmy? Polecieliśmy do domu, do DC i niecierpliwie czekaliśmy, aby dowiedzieć się, ile będziemy mieli potencjalnych embrionów.
Szczęściarz
Byliśmy podekscytowani, gdy dowiedzieliśmy się, że z 15 jaj 9 zostało pomyślnie zapłodnionych.
Wyjście z kliniki płodności z 9 zdolnymi do życia embrionami było uczuciem szczęścia, którego nie potrafię wyjaśnić, ale czułem też poczucie winy z powodu wielu par, które spotkaliśmy, które tyle razy próbowały mieć dziecko, ale nie udało mi się.
Klinika płodności wezwała nas do przeniesienia wielu zarodków do naszej GC, aby zwiększyć odsetek udanej ciąży. Ale po wielu dyskusjach mój mąż i ja zdecydowaliśmy, że zaryzykujemy wszczepienie tylko jednego zarodka.
To była trudna decyzja, ale oboje zgodziliśmy się, że nie chcemy zajść w ciążę mnogą, nawet jeśli zmniejszyło to nasze szanse na zajście w ciążę za pierwszym razem.
Dziesięć miesięcy później klinika leczenia niepłodności wszczepiła najbardziej żywotny zarodek z grona. To był ekscytujący krok naprzód, aczkolwiek denerwujący, ponieważ uruchomił zegar, czekając, czy nasza GC zajdzie w ciążę.
Zmusiłem się do trzymania swoich oczekiwań w ryzach - nie chciałem zwiększać swoich nadziei, ale pozostawałem ostrożnym optymistą.
Trudno było mi się skoncentrować w pracy, ponieważ mój żołądek często był w supeł. Zawsze myślałem Czy dzisiaj zadzwoni wiadomość, że jesteśmy w ciąży, czy musimy spróbować ponownie?
Kiedy otrzymaliśmy telefon od naszego GC, mówiącego, że rzeczywiście jesteśmy w ciąży, poczuliśmy ogromną ulgę i ogromną wdzięczność dla wszystkich, którzy byli częścią naszej podróży do tego punktu.
Wiedzieliśmy, że mamy jeszcze 9 miesięcy do wyjazdu, ale zajście w ciążę z jednym embrionem za pierwszym razem utwierdziło mnie w przekonaniu, że to dziecko powinno być częścią naszej rodziny.
Marzenie w końcu się spełniło
Przez następne 9 miesięcy uczestniczyliśmy w każdym badaniu USG w Teksasie. Dowiedzieliśmy się, że dziecko ma płeć płci męskiej i zaczęliśmy zakładać jego żłobek.
Czytaliśmy książki o noworodkach, chodziliśmy na zajęcia dla rodziców, przekomarzaliśmy się na temat potencjalnych imion i próbowaliśmy przygotować się na narodziny naszego syna.
Wreszcie nadszedł czas. Polecieliśmy do Teksasu 3 dni przed planowanym wywołaniem porodu przez ginekologa położniczego. Nie było mowy, żebyśmy przegapili narodziny naszego syna.
Spędziliśmy czas z naszą GC i jej rodziną w ten weekend. Wczesnym rankiem w dniu indukcji otrzymaliśmy telefon z naszego GC, że właśnie pękła jej woda - mimo wszystko nie zamierzali wywoływać porodu! Pobiegliśmy do szpitala i przeżyliśmy jedno z najbardziej niesamowitych, intymnych i pięknych wydarzeń w naszym życiu.
Nie bardzo wiem, jak wyrazić słowami to, co czułem w dniu narodzin naszego syna. Od momentu, gdy zobaczyłem go koronującego, poczułem niedowierzanie, że naprawdę jestem tatą.
Cięcie pępowiny było wspomnieniem, które cieszę się, że mam, ale w tym pierwszym momencie rodzicielstwa - jak w każdej nadchodzącej chwili - zastanawiałem się, czy robię to dobrze.
Krzyknąłem trochę i zatrzymałem się z nożyczkami w połowie pępowiny, gdy lekarz krzyczał, żebym „ciął dalej!”
Personel szpitala nigdy nie miał do czynienia z porodem zastępczym, nie mówiąc już o porodzie zastępczym gejów, ale byli niesamowici. Dali nam własny pokój na oddziale położniczym po drugiej stronie korytarza od naszego GC. Pielęgniarki nauczyły nas, jak kąpać dziecko, zmieniać pieluchy, leczyć rany pępowinowe i nie tylko.
Trzymanie syna, patrzenie, jak mąż trzyma syna, dawanie naszemu chłopcu pierwszego posiłku, to chwile, które zapadają mi w pamięć i zawsze będą.
Tak bardzo go kochałem. Byłem całkowicie przytłoczony wdzięcznością za naszą podróż i wszystkich tych, którzy w jakikolwiek sposób uczestniczyli w niej, małych lub dużych.
Jedyne snafu było, kiedy wychodziliśmy ze szpitala.
Zgodnie z prawem stanu Teksas tylko „matka” dziecka mogła nam je wydać. Prawo uznawało naszą GC za matkę, mimo że nie miała ona żadnego genetycznego pokrewieństwa z dzieckiem i została wymieniona jako „matka” w akcie urodzenia. Gdy wreszcie pozwolono nam wyjechać z synem, rozpoczęliśmy proces prawny dotyczący usunięcia GC z aktu urodzenia.
Podróż, za którą jesteśmy zawsze wdzięczni
Nasz syn ma teraz 8 lat. To bystry, zabawny, wrażliwy chłopiec i czujemy się, jakbyśmy byli najszczęśliwszymi rodzicami na świecie.
Wiedzieliśmy, że miał być, ponieważ był jedynym zarodkiem, który wszczepiliśmy.
Zawsze byliśmy otwarci z naszym synem na temat jego macierzyństwa zastępczego i tego, jak dołączył do naszej rodziny. Zna swoją GC, kiedy widzi ją na Facebooku i zawsze celebrujemy wszystkich ludzi, którzy brali udział w budowaniu naszej rodziny.
Kiedy z nim rozmawiamy, korzystamy z wielu zasobów, które pomagają nam pokierować naszymi rozmowami w sposób dostosowany do wieku.
Istnieje zaskakująca liczba świetnych książek dla dzieci na temat macierzyństwa zastępczego, rodzin par osób tej samej płci i rodzin mieszanych, a na Facebooku znaleźliśmy również wiele grup poświęconych ojcom gejom i rodzinom zastępczym.
Od samego początku kluczowe było znalezienie odpowiedniej dla nas agencji zastępczej i koordynatora.
Podczas całej podróży było tak wiele pytań i nie bylibyśmy w stanie poradzić sobie ze wszystkimi przeszkodami, gdybyśmy nie mieli kogoś, na kim można się oprzeć, mając solidne zrozumienie całego procesu.
Ale mimo to mieliśmy w tym wszystkim szczęście. Surogacja była najstraszniejszą i najbardziej satysfakcjonującą rzeczą, jakiej kiedykolwiek doświadczyłem. Miłość, jaką mamy do naszego syna, nie przypomina niczego, czego nigdy wcześniej nie doświadczyliśmy - a wdzięczność, jaką mamy dla wszystkich ludzi zaangażowanych w pomoc w budowaniu naszej rodziny, jest niezmierzona.
W głębi serca wiem, że miałem być ojcem i jestem naprawdę wspaniałym tatą.
Na zawsze będę wdzięczna wszystkim, którzy pomogli mi zrealizować marzenie, które myślałem, że muszę porzucić. Na szczęście dla mnie, myliłem się.
Kevin Ward jest ojcem i pośrednikiem w handlu nieruchomościami mieszkającymi w Waszyngtonie wraz z mężem i synem.
-test.jpg)
